Eimreiðin - 01.01.1921, Blaðsíða 10

10
DR. MATTMÍAS JOCHUMSSON
[EIMREIÐIN
verki, og margar myndir hennar voru síra Matthíasi af-
arfjarri skapi. En mannúð hans hlaut að gera hann
að trúmanni, einmitt i samræmi við insta anda kristn-
innar. »Vonarsnauð viska« gat ekki svalað kærieiksþörf
hans. Hann þurfti á svo mikilli hjálp að halda handa
öllum þeim, sem bágt áttu, að ekkert nema almætti og
algæska gat bætt úr þvi. Og lotning hans fyrir anda og
hjarta mannsins, sem hann sá glóa eins og gimsteina mitt
í vanmætti og syndum, gaf honum vissuna um, að þau
væru af æðra heimi, geislar frá andlegri sól. Enginn get-
ur skilið trú síra Matthiasar nema í sambandi við mann-
úð hans, né siðan þroska mannúðarinnar nema i sam-
bandi við trúna. Hann greindi aldrei á milli ástar sinnar
á guði og mönnum, hafði aldrei trúna fyrir grýlu né
svipu, leit jafnan til guðs sem huggara og föður. Mannúð
hans var svo óbifanleg af því að hún var bygð á ein-
lægri trú á guðseðli mannsins, og guðstrú hans var svo
óbifanleg af því að hún var í eðli sínu kærleikur til guðs,
til lífsins. »Hver sem segist elska guð, en hatar bróður
sinn, er lygari«. Síra Matthias var ekki lygari. Hann hafði
fundið réttu leiðina. Og einmitt af því að trú hans var
lifandi partur sálarinnar, en ekki neitt hrófatildur kenni-
setninga og ályktana, hafði hann efni á að vera sífelt að
efast og leita. Hann efaðist um skilning mannanna og
þekkingu á guði, en aldrei um guð sjálfan.
Eg sagði, að mér hefði fundist mest til um síra Matthías
Jochumsson af öllum mönnum, sem eg hefði kynst. Eg
kyntist honum mest rúmu ári áður en hann dó. Hann
var orðinn hrumur og sjóndapur, en skilningurinn var
næmur, lundin glöð, hjartað heitt. Enginn maður hefir
verið mér svo lifandi sönnun þess, að andinn er meira
en efnið, lífið meira en dauðinn, að sálin á ekki að sofna
þegar hún er »rétt vöknuð«. Þessi sál var ekki blaktandi
logi á nærri útbrunnu kertisskari. Hún minti mig fremur
— eg bið yður að fyrirgefa ef líkingin er of fjarstæð
— á ungan hauk, í gömlu og hrörlegu hreiðri, albú-
inn til flugs.
Sigurður Nordal.