Eimreiðin - 01.01.1921, Blaðsíða 53

EIMREIÐIN]
AÐFLUTNINGSBANNIÐ
53
margsannað og er ilt til þess að vita. En hvað er það á
móti því að lama og deyða sálina og siðferðisþrekið?
Hversu miklu sorglegri er eigi sú sannreynd? í hvert sinn
er eg lít barn, sein er nauða líkt foreldrum sinum, hefir
sömu einkenni líkamans eins og annað hvort þeirra, sömu
fegurð eða sömu lýti, sömu hæfileika, sömu listfengi eða
sama löst, þá dettur mér æfinlega í hug: að það mesta
og háleitasta, sem foreldrarnir geta gert fyrir börn sín og
og þjóðfélagið er, að vanda líferni sitt sem allra best.
Að fækka löstunum og fjölga dygðunum. Ef lýti og feg-
urð, gáfur og listfengi, líkamsstyrkur og vöxtur, ef alt
þetta er ættgengt, og á því er enginn efi, skyldi þá ekki
siðferðis og sálarþrekið einnig vera það? Fyrst vér getum
ekki þakkað barninu friðleikann og listfengina, þá meg-
um vér heldur eigi áfella það fyrir lestina, ef þeir eru
arfteknir frá forfeðrunum, langt eða skamt.
Margir vínvinir halda því fram, að drykkjufýsn sé
eigi ættgeng. Máli sínu til sönnunar benda þeir á fjölda
drykkjumannasona, er enga tilhneigingu hafa til víns og
eru hraustir bæði á sál og líkama. En sannar það í raun
og veru nokkuð? Getur eigi það góða og göfuga frá móð-
urunni hafa borið hér hærra hlut, ef það hefir trúlega
staðið á verði. Hin dæmin eru þó miklu fleiri, að ekki
einu sinni það afl hefir megnað að bægja áhrifunum brott.
Þér sem haldið fram þeirri skoðun! Gerið tilraun með
foreldra, sem bæði eruð ofurseld nautninni. Látið þau
geta börnin i ölæði. Nærið síðan afkvæmin á móður-
mjólkinni mengaðri af vínandanum, alið þau upp við
heimilislíf drykkjumannsins, þar sem engin óspilt fögur
móðursál er til að vernda. Ef þau þá hafa engin ein-
kenni þeirra hvata, fýsna og lasta, sem vínið framkallar
hjá manninum, þá hafið þér sannað mál yðar, en fyr ekki.
Hversvegna barist var fgrir banninu.
Þegar böl þjakar einhverja þjóð, rísa ávalt upp, fyr
eða síðar, menn sem verja vilja lífi sínu og kröftum til
þess að leysa hana úr slíkum helfjötrum. Sá dómur að
áfengisnautnin sé böl, er þjakað hefir þjóð vora, er eigi