Eimreiðin - 01.01.1921, Qupperneq 29

EIMREIÐINJ
í WEINGARTEN.
29
vóru þó ekki skóladrengir sem nú umkringdu mig. Það
voru hermenn, ungir og gamlir, sem verið höfðu í hin-
um ógurlegu orustum á vígvöllunum í Flandern og Els-
ass, fluttir þaðan með sundurtætta limi og hin ægilegustu
holsár og settir hingað — í varðhald.
Samræður mínar við þessa hermenn stóðu alllengi og
get eg það eitt um þær sagt að mér voru þær hreinasta upp-
lyfting. Alt var óþvingað og innilegt eins og meðal góðra
félaga. Þeir héldu nokkurnveginn áfram við skreytingu
salsins, þrátt fyrir þetta; altaf voru einhverjir starfandi
við það. Þeir komu og fóru þannig, að álika margir voru
jafnan í kringum mig. Eg þóttist hafa heilsað þeim öll-
um og að minsta kosti talað nokkur orð við sérhvern
þeirra. Nokkrir þeirra sem verst voru farnir og voru ekki
starlTærir studdust fram á hækjur sínar hjá mér allan
tímann.
Eg tók fljótlega eftir því að þeir vildu vita hver eg
væri eiginlega og hvar eg ætti heima. Eg kynti mig því
fyrir þeim, sagði að eg væri kaþólskur klerkur, og hefði
verið tólf ár á hinni fögru ættjörð þeirra, »Za dousée
France« (hinu sæta Frakklandi) eins og það er nefnt í
»Chanson de Roland« (Rolandskvæðinu).
Þeir urðu auðsjáanlega forviða að heyra þetta. Eg sá
strax hve góð áhrif það hafði á þá, og eftir þetla kölluðu
þeir mig aldrei »Monsieur« né »Monsieur l’Abbé« heldur
altaf »Mon Pére«.
Samtalið hélt áfram og bar margt á góma. Sumir af
þessum hermönnum voru hámentaðir menn og gátu tal-
að við mig latinu. Einum pilti veitti eg eftirtekt fyrir það
að hann var enn þá dekkri yfirlitum en hinir. Er eg
spurði hann hvort hann væri undan Pj'reneafjöllum —
þaðan voru flestir þeirra sem unglegastir voru — svaraði
hann og hló prakkaralega: »Nei, faðir, eg er landsmaður
Napóleons mikla!«
Eg sagði honum frá hve mjög eg hefði þráð að koma
til Korsiku, ættjarðar hans, þó að aldrei hafi getað orðið
af því, og varð hann himinlifandi við að heyra það. Eg