Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 4

4
sem við þetta tœkifœri var brýnd fyrir þeim, heldr
líka yfir höfuð til þess að geta, svo nokkur mynd
yrði á, unnið lærisveinsstarfið, sem hinn guðlegi
meistari setti þeim fyrir. Og þá var svo undr eðli-
legt, að þeir bæði eins og vér heyrum þá gjöra:
»Auk þú oss trúna«.
Hún var eðlileg, sagði eg, þessi bœn, fyrir læri-
sveina Jesú til forna á hinú þá veranda tímabili æfi
þeirra. Og hún sýnist vera undr eðlileg fyrir allan
lærisveinahópinn hans víðsvegar um heiminn á yfir-
standandi tíð. Það má virðast alveg sjálfsögð bœn
fyrir gjörvalla kristnina þann dag í dag — þessi orð,
stýluð til hans, sem er frelsari mannkynsins og kon-
ungr kirkjunnar: »Auk þú oss trúna«. Því það
kemr víst flestum saman um það, að nú sé vantrú-
aröld í heiminum, meiri vantrúaröld, að því er marg-
ir ætla, en nokkurn tíma hefir áðr verið frá því að
hið kristilega trúarorð fyrst gekk út til mannkyns-
ins. Þeir, sem tekið hafa sér andlega bólfestu í ríki
vantrúarinnar og þar af leiðanda afneita opinberan
kristindómsins, hrósa — margir hverjir — sigri og
happi yfir þvi, að nú sé vantrúaröld, nú loksins sé
menn á góðri leið með að hrista af sér það, sem þeir
kalla ófrelsisfjötra trúarinnar. Og úr hópi hinna,
sem elska drottin Jesúm, orðið hans og guðrikis-
málefnið hans, heyrast líka óteljandi raddir í þá átt,
að vér lifum vissulega á vantrúartíma, vantrúin hafi
nú einmitt svo hræðilega sterkt ríki í heiminum.
Auðvitað er sorg, en ekki fögnuðr og sigrhrós þess-
ari yfirlýsing samfara, þegar hún kemr úr þessari
átt, að sínu leyti eins mikil sorg eins og fögnuðr
vantrúarmannanna er mikill, þegar þeir láta til sín
heyra um þetta mál. Syrgjandi og áhyggjufullir