Aldamót - 01.01.1894, Side 44

44
um tilfellum verða sú, að í lífinu sje meira af sárs-
auka en af gleði og vellíðan. Hvers vegna?
Hjarta mannsins leitar eptir friði eins og hjört-
urinn eptir lindinni. Vjer fæðumst allir með ófrið í
hjarta voru, ófrið í samvizku vorri. Sá sársauki er
vor sameiginlegi arfur. Það er eitthvað innan í oss,
sem hrópar og kallar eins og blindur maður, er
villzt hefur rjett fyrir utan sínar eigin húsdyr.
Þessi ófriður slokknar, ef maðurinn finnur guð. —
Sársaukinn í lífi einstaklinganna fer svo undur mik-
ið eptir því, hvort maðurinn finnur frið við guð f
trúnni og finnur sig vafinn hans kærleiksörmum,
eða hann gengur með ófrið vantrúarinnar í sínum
innra manni, sitt innra líf sundur rifið, — óvissuna,
sem sífellt er að hvísla í eyru honum: Ef til vill
er hann þó til, sá guð, sem þú trúir ekki á, og ef
til vill átt þú bráðlega að standa frammi fyrir hon-
um.
En enginn misskilji. Trúin rýmir engan veginn
öllum sársauka burt úr lífi voru. Öðru nær. Opt
virðast hinir trúuðu verða meira að líða en aðrir.
Það er t. d. ekki svo sjaidan, sem menn líða fyrir
rjettlætisins sakir. En trúin rýmir örvæntingarinn-
ar tilfinning burt úr hjarta hins líðandi manns og
lætur hann finna frið í samfjelaginu við persónuleg-
an guð. í því eru trúarinnar miklu yfirburðir
fólgnir.
VI.
Uppspretta sársaukans.
Hver er orsökin til allra þrauta mannanna?
Hverjum eigum vjer um að kenna, þegar vjer líðum
sársauka og kvöl? Eigum vjer að bera sökina á