Aldamót - 01.01.1894, Síða 51

51
vinnunni, óánægja með kjör sín, hatur til þeirra,
sem vinnuna gefa, opt og tíðum ástæðulítið, er ósjald-
an daglaunamannsins sárasta svipa. Af hvorutveggju
þessu er bölið runnið, og er auðsætt að syndin er
orsökin á báða bóga. Uppreistarandinn, sem nii
virðist liggja í loptinu, hellir eldi sínum í sárið.
Ef boði kristindómsins væri hlýtt og anda hans
veitt viðtaka í hjörtun, mundi leysast úr þessari
voðaspurning af sjálfu sjer. Þegar þeir, sem vinn-
una gefa, láta sjer í sannleika annt um verkamerm
sína, launa starf þeirra sanngjarnlega, bæta hag
þeirra að því leyti sem unnt er, kenna þeim þrifnað,
sparsemi og reglusemi, leitast við að hafa sem bezt
áhrif á þá til alls góðs, svo þeir finna, að húsbænd-
um þeirra er annt um andlega og líkamlega velferð
þeirra, fara verkaföllin og rósturnar og ósanngjörnu
kröfurnar af hálfu daglaunamannanna að fækka.
Og þegar verkamennirnir fara að sýna húsbændum
sínum trúmennsku og velvild, vilja þeirra hag í öllu
og leitast við að inna verk sitt eins vel af hendi
og þeim er unnt, mun ágirnd auðmannanna minnka,
ranglætið leggja niður halann, hrokinn og stærilætið
taka hattinn ofan. Þegar báðir málsaðilar fara að
leggja nokkuð í sölurnar hvor fyrir annan og skoða
hvor annan sem kristinn bróður, er eigi að mæta
frammi fyrir sama dómara, hefur þetta vandasam-
asta spursmál nútímans fengið sína heppilegustu úr-
lausn. Hve mikið af mannlegum sársauka mundi
ekki slokkna, ef kristindómurinn fengi meira vald
yfir hjörtunum!
Á öllum gangstigum og gatnamótum sársaukans
mætum vjer syndinni, — þeirri, sem vjer erfum, og
þeirri, sem vjer sjálfir gjörum oss seka í. Það sker
4*