Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 59

59
skoðun ráðandi, að eiginlega sje öll tilveran þýð-
ingarlaus. Þeir neita öllum æðra tilgangi með lífið.
Eða bál gremjunnar er kynnt i hjarta þeirra gegn
þeim guði, er öllu stjórni svo illa, gagnstætt þeim
kærleika, sem honum sje eignaður; hann sje einlægt
að kvelja þá, kveikja nýjar og nýjar vonir í hjarta
þeirra, til þess svo að slökkva þær. Eða þeir eru
hættir að tala um guð, en tala um blinda tilviljun,
tilfinningarlaust náttúrulögmál, — lifið sje eins og
taflborð, þar sem annar reiturinn sje hvítur, en hinn
svartur, náttúrulögmálið bindi einn aumingja mann-
inn við svarta reitinn alla sína æfi, en láti annan
allan aldur sinn standa á hvitum reit. Svo komi
dauðinn og blási menn, einn á eptir öðrum, niður af
taflborði lífsins. Hann sje eins og hrun ofan fyrir
ókunn björg.
Þar sem hin bjartari lífsskoðun vantrúarinnar
ræður ríkjum, forðast menn að tala mikið um sárs-
aukann. Þar er sífellt verið að tala um framfarir
heimsins og mannanna, — menninguna, sem nú sje
í heiminum á þessari 19. öld, hinar miklu uppgötv-
anir vísindanna. Þar er sársaukinn skoðaður eins
og hverfandi skuggi, sem ekki hafi aðra þýðing en
þá, að láta sól framfaranna og vellíðunarinnar skína
enn bjartara. Þessa skoðun hafa opt og tíðuin þeir,
sem allt hefur gengið vel í lífinu og þakka alla vel-
gengni sína eigin dugnaði og fyrirhyggju. Þeim
finnst svo mikið til um eigin mátt sinn og megin,
að þeim þykir óþarfi að trúa guðlegri forsjóa. Þeir
eru líka opt og tíðum svo rjettlátir í eigin augum,
að komið væri við hjartað í þeim, ef gefið væri í
skyn, að sársaukinn væri nauðsynlegur til að gjöra
mennina betri og fullkomnari.