Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 95

95
þörf mannsins i andlegum skilningi, þörfina á að lifa
sannarlegu lifi. Hvað meint er með þessu, mun betr
koma fram.
Það er meira í það varið, manninum meir áríð-
andi, er betra fyrir hann og hefir meira gildi, að
hann getr lifað vel, lifað í sannleika, lifað sönnu lífi,
heldr en þó hann hafi mikla þekkingu og góðan
skilning. Hin andlega lífsþörf og fullnæging henn-
ar er þó fyrir öllu öðru. Lífs-»interessan«, áhuginn
á að lifa sönnu lífi, hættír þá fyrst að sitja í fyrir-
rúmi fyrir öðru hjá manninum, þegar oddborgara-
skaprinn hefir tekið sjer bústað yfir honum, þegar
kyrkingr er kominn í sjálft líf hans, af því eitr-
naðra hefir lagzt við rót þess, svo hann hættir að
lifa nokkru verulegu lífi, en flýtr á yfirborði lífsins
eins og flatprammi, eða þeytist yfir það eins og
skopparakringla, eða dillar sjer á því eins og óðins-
hani á vatnspolli, eða flögrar yfir það eins og kría
yfir veiðivatni, eða máfr í kjölfari skips yfir matar-
leifum, sem fieygt hefir verið útbyrðis. Þegar fyrir
manninum er að ræða um annaðhvort »to be or not
to be«, annaðhvort að lifa eða lifa ekki, þá fórnar
hann öllu fyrir lifið, sem unnt er að fórna, eins og
ungmennið, sem getr um í guðspjallssögunni, er flúði
nakinn úr höndum þeirra, er ætluðu að taka hann
fastan. Maðrinn kastar öllu útbyrðis} þegar um það
er að ræða, að bjarga lífinu. Eins er því varið, þeg-
ar maðrinn veit, að um hið andlega líf sitt er að
tefla, þegar hin andlega lífsþörf hans er vöknuð og
fer að njóta sín. Hann fórnar þá öllu fyrir hana.
Því, þegar maðrinn kemr til sjálfs sín og rankar
við sjer, en til sjálfs sín kemr hann, þegar hin and-
lega lífsþörf hans verðr í sannleika vakandi — þá