Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 97

97
að eins um Guð, á hvað háu stigi eða hvað full-
komin vitund sú er, fremr en það seðr hungr vort,
þótt vjer vitum af matnum; og ekki seðjumst vjer
neitt frekar fyrir því, þótt vjer getum gefið ná-
kvæmustu efnafræðislega útlistun á efnum fæðunn-
ar og næringarmegni þeirra hvers um sig. Hann
seddi oss ekki neitt betr fyrir það, matrinn, hvað
góðr og lystugr sem hann væri. Um það efast nú
heldr ekki nokkur maðr. En má búast við meiri
andiegri saðning af þvi, að vjer vitum um Guð, vit-
um að hann er til? Og seddi þessi vitund andlega
lífsþörf vora nokkuð meira fyrir það, þótt oss væri
unnt með hávísindalegum rökum að sanna tilveru
Guðs? Væri henni þar með fullnægt? Jeg hygg
ekki. Hver sá, sem lífsþörfin hefir í sannleika iifnað
hjá eða sem hefir vakandi samvizku, getr reynt,
hvað lengi hann lifir í andlegum skilningi á því.
Margr heldr, að gæti hann fengið vísindalega sönn-
un fyrir tilveru Guðs, þá væri hann hólpinn. Dæma-
laus fásinna! Jeg hika mjer ekki hið allra minnsta
við að fullyrða, að þótt oss gæfist að sjá Guð með
líkamlegum augum vorum og vjer fullvissuðumst
um það, að vjer í sannleika hefðum sjeð Guð, þá
hjálpaði það oss alls ekki neitt. Jeg er viss um,
að það yrði oss fremr til tjóns.1
Nú hygg jeg, að hægt murti vera að gera vís-
indalega grein fyrir tilveru Guðs út frá þörfinni,
sem á hefir verið minnzt. Hún er almenn, oss
1) Veit jeg, að sumir álíta þetta tómar öfgar úr mjer eða
einhverja ofstæki. Og verð jeg fyrst um sinn að þola það;
því hjer heyrir ekki til, að gerð sje grein fyrir þeirri
skoðun.
Aldamót XV.
7