Aldamót - 01.01.1894, Side 107

107
hver öðrura frá sjer og mynda ósamræmi. Eins fer
fyrir manninum og sannleikanum. Ef skyldleiki er
á milli þeirra, myndast samhljómr. Þeir finnast og
bindast höndum eilífrar tryggðar. Þegar maðrinn
er búinn að fá einlæga löngun til þess að vera góðr
sjálfr, vill það af hjarta og þráir það og yfir höfuð
elskar sannarlega hið góða, þá er skyldleiki orðinn
á milli hans og sannleikans í Jesú Kristi, og fer
hann þá að leggja eyrað við vitnisburð Jesú um
sannleikann og færast nær honum.
En elska þessi til sannleikans verðr að vera
einlæg og lifandi, fullkomnunarþrá mannsins í sann-
leika vakandi, en ekki tómir dutlungar eða hvik-
lyndis-kærleiki. Sjest það bezt á því, hvað mikið
maðrinn vill leggja í sölurnar fyrir sannleikann,
hvað hann vill leggja á sjálfan sig fyrir hann og
hvað miklu til kosta, svo að hann eignist hann, —
hvað gefa fyrir hann. Sannleikrinn kemr ekki sjálf-
krafa fljúgandi upp í hendrnar á manni. Hann
treðr sjer heldr ekki upp á neinn nauðugan, eðlilega
fyrir þá sök, að hann þarf að fyrir hitta hjá mann-
inum hið lifandi skilyrði fyrir því, að honum verði
veitt móttaka, skyldleiJca kœrleiJcans, sem á var
minnzt.
Margr firrtist burt frá sannleikanum, hneykslast
á honum, reiðist honum af þvf, að hann ekki vill gefa
neitt fyrir hann, leggja neitt á sig, kosta neinu til
af því, sem honum þykir vænt um. Ef t. d. væri
nóg, að hann kostaði því einu til, sem honum stendr
á sama um, sem honum finnst hann komist vrel af
án, þá fagnaði margr sannleikanum. En að skera
stykki úr sjálfum sjer sannleikans vegna, nær engri
átt. í því er engin meining og getr því ekki verið