Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 111

111
fær saðning á hinu andlega hungri sínu, að Jesús.
Kristr fullnægir að öllu leyti hinni trúarlegu lífsþörí
hans og gerir hann andlega lifandi. Eins og þegar
er tekið fram, þá er þörfia óneitanlega fyrir hjá
manninum. Það geta sízt leikið tvímæli á um það.
Og hjer er svo sannleikrinn, er sarnkvæmt reynslu
allra þeirra, sem hafa reynt hann, fullnægir þörfinni.
Ekki er því um sannleika að tala, sem sje algerlega
fyrir utan manninn, án sambands við eðli hans,
heldr um sannleika, sem er í innilegasta sambandi
við manninn, samsvarar lífsþörf hans, á fullkomlega
við hann. Þess vegna er hann sjálfr sln bezta
sönnun, eins og sagt var til forna: »verum sui index*,
orð, sem jeg hef gert að einkunnarorðum fyrirlestrar
þessa. Kirkjufaðirinn Tertullian var djarfr, þegar
hann sagði: »anima naturaliter christiana« —maðr-
inn er af náttúrunni kristinn. En það er satt, þeg-
ar það er rjett skilið, að því leyti nefnilega, að
manninum er af náttúrunni þörf á sannleika kristin-
dómsins, að hann er í þeim skilningi »náttúraðr«
fyrir hann, »skapaðr fyrir hann«, og að eðli hans
því, að því er snertir hina trúarlegu lífsþörf hans,
bendir honum á það, að kristindómrinn sje sann-
leikrinn, sem honum er þörf á.
Eigi er það þá gripið úr lausu lopti, þegar jeg
segi: lcristindómrinn er einmitt sannleíkrinn, sem
maðrinn hefir leitað og fálrnað eptir. Hann er sann-
leíkrinn, sem manninum verðr cetíð þörf á og sem
einn getr fullnœgt hinni trúarlegu lífsþörf hans.
Hann er alfullkominn sannleikr, sem aldrei þarf um
að bœta, því siðr að nokkurn tíma þurfi að setja
önnur trúarbröð í staðinn fyrir hann; því guð, sem
oss hefir gefið sannleikann i Jesú Kristi, getr þó