Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 133

183
sig um of. Samt eru þeir til, sem eru að berjasfc
við að halda gamla smekknum við lýði. Kaup-
mannahafnar-&rife’&rá virðist nú um þessar mundir
finna bezt bragð að klámi og guðlasti. Svona er nú
fagurfræðin þar komin langt!
Ljóðabók Hannesar Hafsteins er jeg viss um að
mönnum þykir iengi vænt um. 0g jeg vona það *
verði ekki síður Islendingar hjer vestan hafs en
austan, sem leggja við hana rækt. Það er svo und-
urmikið af æsku í bókinni. Og á æskunni þurfum
vjer sannarlega að halda. Oss er nógu gjarnt til
að verða snemma gömlum. Það er langt síðan leg-
ið hefur eins dæmalaust vel á nokkrum íslendingi.
Jafn-heitt og bjart sólskin streymir ekki opt inn
til manna og það er skín gegn um ljóð Hannesar.
Hjer fvrir vestan elska íslendingar ekki sólina
minna en þeir gjörðu heima. Þeir sjá hjer líka
meira af almættisverkum hennar, ekki að eins hveit-
ið, sem hún fram leiðir úr svörtu, frjóvsömu mold-
inni, heldur einnig aldini og ávexti og hið inndæl-
asta blómskrúð, sem heilsar manni raeð sætum ilm og
stórkostlegri litprýði um leið og maður nálgastheim-
ilin. En af »andans skrautblómum ungum« erum
vjer allir fátækir. Ættum því að taka fegins hendi
við því, sem að oss er rjett og leggja við það alla
þá rækt, sem oss er unnt. Jeg vona að það verði
gjört við kvæði Hannesar. Þau eiga það skilið
vegna æskunnar, fagnaðarins, karlmennskunnar, er
þau syngja inn í hugi manna. Og jeg vona, að
Hannes haldi áfram að yrkja allan daginn, fram
undir nótt.
Nokkur keimur er að kvæðum Hannesar af