Aldamót - 01.01.1899, Qupperneq 173

173
anna, hljðti ætíð að vera öfullkomið form fyrir guðlegar hugs-
anir.“ (Aldamöt III, bls. 21—22.)
„Eru þá alls engar mótsagnir til í biblíunni? Ójú, eg skal
ekki leyna því, að mér finst þær vera til, — og það mötsagnir,
sem eru þess eðlis, að litlar eða engar líkur eru til, að þær verði
leystar....... Þær snerta hluti, sem eru svo fjarskildir aðal-
efni ritningarinnar, að þær hafa ekki hina allra minstu þýðing
fyrir það.
Ofur litla þýðing geta þær einungis liaft fyrir þá menn, sem
trúa þvi, að hver einn einasti hókstafur ritningarinnar sé frá
guði og eins og af hans fingri ritaður. En þeir eru tiltölulega
fáir, sem því trúa, og meðal þeirra tel eg hvorki sjálfan mig,
né það kirkjufélag, sem eg tilheyri.
En biblían, bæði gamla og nýja testamentið, er fyrir mig
guðs orð, sálu minni til frelsis. I mínum sáluhjálparefnum er
mér þar gefin öll nauðsynleg upplýsing, öldungis samhljöða og
sjálfri sér samkvæm frá upphafi til enda. Og gegn um þetta
orð finn eg guðs anda gagntaka hjarta mitt og leggja sálu mína
í faðm frelsara míns, sem er blessaður um aldir. Að vísu má
finna ýmsa smá-öfullkomieika á ytra búningi þessa orðs. En
mér finst þeir eins og rykið, er fellur á hina dýrðlegu kápu
konungsins, sem fer með sínu fríða föruneyti eftir þjöðbrautinni.
Aumur væri eg, ef eg horfði að eins á þetta ryk, en
gleymdi að horfa á auglit konungsins, sem til mín kemur með
hinn milda kærleiksboðskap sinn og gefa vill anda mínum
hiutdeild í konungstign sinni“ (bls. 76—77).
Það lá fyrir utan tilgang fyrirlestursins að sýna fram á, í
hverju rykið væri fölgið. Eg var að eiga orðastað við þá van-
trú, sem gjöra vill alla biblíuna að ryki og um leið þann sálu-
hjálparveg, sem hún opinberar. I einstökum atriðum kann eg
að hafa farið feti framar en eg vildi, eins og oft vill verða, þeg-
ar eins stendur á. Eg hefi til dærnis síðan sannfærst um, að
ekki sé rétt að leysa þá mótsögn, sem bent er á í 1. Mös. 36, 31
á þann hátt, sem gjört er í fyrirlestrinuin.
Síra Jón Helgason hefir nú tekið sér fyrir, að sýna einmitt
fram á þetta, sem eg hefi bent á áður í nefndum fyrirlestri,—hið
mannlega, ófullkomna,—rykið,—mötsagnirnar hinar virkilegu,
sem eiga sér stað í hinni helgu bók. Hann hefir svo sem að
sjálfsögðu gjört það algjörlega út frá sjönarmiði trúaðs manns.
það, sem hann hefir í þessu sambandi bent á,—dæmin úr heil-
agri ritning, sem hann hefir tilfært, held eg hljöti að sannfæra