Aldamót - 01.01.1899, Síða 174

174
alla um sannleik þess, sem eg hafði tekið fram áður, að alt þess
háttar, sem benda mætti á, væri aðal-opinberunarefni biblí-
unnar svo fjarskylt, að það hefði enga þýðing fyrir það.
En það befir þýðing í aðra átt, — þá þýðing, að sýna og
sanna, að hin gamla kenning um bókstaflegan innblástur biblí-
unnar rekur sig hvervetna á. Spurningin er þessi: Eigum vér
að trúa því og halda þeirri kenning fram, að hvert orð ritning-
arinnar só eins fullkomið og það væri talað af guði sjálfum?
Er það bókin, er vér nefnum heilaga ritning, sem er hinn eigin-
legi grundvöllur trúar vorrar, þegar vér förum að hugsa oss
um? Byggjum vér von sáluhjálpar vorrar á nokkurri bók?
Byggjum vér hana ekki á honum, sem talar til vor gegn um
bókina? Er ekki hin guðmannlega persóna frelsarans.sem heilög
ritning sýnir oss eins og í skuggsjá, hinn sanni og fullkomni
grundvöllur trúarinnar? Fyrirdæmum vér ekki kenning róm-
versk-kaþólsku kirkjunnar um óskeikulan páfa, er sé eins konar
fulltrúi drottins hér á jörðu? Gjörum vér ekki heilaga ritning
að óskeikulum páfa, ef vér höldum því fram, þvert ofan i ljós
rök skynseminnar og rannsóknir trúaðra og lærðra manna, að
hvert smáatriði í framsetning hiblíunnar sé talað upp á ábyrgð
guðs almáttugs? Verði það þá sannað, að eitthvert smáatriði í
ritningunni sé ekki fullkominn sögulegur sannleikui', er þá
ekki guð orðinn að lygara um ieið og allur grundvöllur trúar
vorrar gjörsamlega eyðilagður? Er ekki svo margt í ritning-
unni, sem her þess ljósan vott, að hún er færð í letur hér á
jörðu, en ekki á himni, að varasamt sé, að halda fram annarri
eins kenning? Leiðir maður ekki trú ótal-margra kristinna
manna með því móti í voða?
En varlega verður að fara. Lotningin fyrir helgi biblíunn-
ar og myndugleika orðsins er svo lítil hjá þjóð vorri á yfir-
standandi tíð. Vér þurfum að kenna íslenzkum kirkjulýð að
elska biblíuna meii og leita betur í henni að hinum sáluhjálp-
legu sannindum. Vér þurfum að muna eftir því, að hún er
guðleg opinberunarsaga frá upphafi til enda. Og um leið og
vér tökum til greina það andans stórvirki, sem margir hinna
trúuðustu manna, sem uppi eru, hafa með höndum, þar sem um
nýjar rannsóknir er að ræða, einkum að því, er gamla testa-
mentið snertir, verðum vér að hafa það hugfast, að þessar
rannsöknir eru engan veginn til lykta leiddar, heldur að eins
komnar nokkuð á leið, og að árangur þeirra er í mörgum til-
fellum býsna vafasamur.