Réttur - 01.02.1928, Qupperneq 28

30 PLÆGINGARVEIZLAN HJÁ F. TAPBJERG [Rjettur
»Siælt veri fólkið«, sagði hann og varp öndinni mæði-
lega.
»Það lá við að það færi fyrir mér eins og Mads Fog.
Hann sat á skytningi meðan presturinn var í stólnum.
En um leið og presturinn ætlaði út úr kirkjunni,
kemur Mads inn kirkjugólfið.
Mads fór að afsaka sig yfir því, að hann hefði orðið
of seinn til kirkjunnar.
»0, jæja Mads minn«, sagði presturinn. »Guð gefi að
okkur megi auðnast að hittast í inum eilífu bústöðum
eins og núna«.
»Ja, rétt er það«, sagði Mads, »þannig að Drottinn
gangi út, þegar eg kem inn«.
Það var ekki fyr en að Movst hafði lokið við að segja
sögu þessa nákvæmlega, að hann gekk brosandi til
þeirra, sem viðstaddir voru og heilsaði þeim með
handabandi.
Movst var sérlega gamaldags í háttum öllum, kom
það kanske greinilegast í ljós á klunnalegu vaðmálsföt-
unum hans. Og hvorki þekti hann stígvél né yfirhöfn
þótt hann ætti fjörutíu þúsundir á vöxtum í sparisjóði.
Þegar hann hélt sér sérstaklega til, t. d. á stórhátíð-
um, eða þegar hann var til altaris, tók hann af sér skít-
ugu tréhnallana, setti hann þá upp í þeirra stað tréskó
með svartgljáandi yfirleðri. Þessir tréskór voni odd-
myndaðir í tána, eins og stafn á skipi.
I dag hafði hann líka sett upp spariskóna; í því fólst
ekki svo lítil viðurkenning um ágæti kjötpottanna
hennar Línu.
Movst stakk höndunum æfinlega undir buxnastreng-
inn, sem var sæmilega víður. Lokuhnapparnir á hlið-
unum voru óhneptir, löfðu því þríhyrndir vaðmáls-
sneplar með gráu fóðri undir; líktust þeir helzt fílseyr-
um, er þeir dingluðu yfir höndum hans.
Þegar Lína sá, að allir gestirnir voru komnir, gaf