Réttur - 01.02.1928, Qupperneq 31

Rjettui] PLÆGINGARVEIZLAN HJÁ F. TAPBJERG
33
Movns var sá eini, sem ennþá hélt áfram að snæða af
kjötfatinu og naga kálfsbeinin mjúku.
Movst hafði heyrt talað um að Esper Goul ætti hest,
sem hefði orðið innkulsa. Þessi sorglega staðreynd gaf
honum tilefni til, að halda langan fyrirlestur um
hrossasjúkdóma yfirleitt, og sérstaklega um innkuls í
hrossum. Tókst honum að lokum að vekja samúð mötu-
nauta sinna, með því að skýra þeim frá, hverjar ódæma
þjáningar veik bykkja nokkur, sem hann lýsti nánar,
hefði bakað sjálfum honum, fyrir nokkrum árunt síðan.
Hann kvað mynd merarinnar ennþá standa sér ljóslif-
andi fyrir hugskotssjónum, eins og hefði hún verið
skilgetin systir sín, þó að hún hefði nú fengið hægt
andlát fyrir löngu síðan.
Hann viknaði er hann fór að segja frá því að drógin
hefði verið svo mikill vesælingur vikum saman, að hún
varð að liggja í hengibæli og á engu hefði hún getað
nærst nema því sem helt var úr flösku ofan í hana,
unz henni fór að skáná eftir undralækningu nokkra,
sem Movst hafði sjálfur fundið upp og framkvæmt á
henni, bæri lækning sú örugt vitni um skarpskygni
læknisins. Að vísu hefði merin verið lengi á eftir svo
lasburða og ræfilsleg að helzt hefði hún mint á fugla-
hræðu. En sjá — svo vísdómslega stjórnaði Guð heimi
þessum, að veika truntan hans Movst varð albata.
En það var ekki nóg með það að hún yrði albata. í
manna minnum hafði ekki á heimili Movst verið slíkur
stólpagripur.
Hann hafði ýmislegt meira að segja um ina fram-
liðnu vinu sína, rakti hann æfiferil drógarinnar frá
því henni batnaði inkulsið, gaf sundurliðaða lýsingu á
eðliskostum hennar og ágœti, að síðustu var langur
kafli um það, þegar hann seldi hana á Walborgarmark-
aði.
En hann lét ekki hér staðar numið, heldur lýsti hann
3