Réttur - 01.02.1928, Qupperneq 75

Rjettur]
FRÁ
ÓBYGÐUM
77
hraun heitir. Það er langt og mjótt. Liggur það niður með
Ásbjarnarfelli og nær norður undir Sátu. Ekki þekkja
inenn upptök hraunsins, en auðséð er, að það er kouiið
ofan frá jökli. Tel ég sennilegt, að Ásbjarnarhnjúkur sé
eldfjall, og sé hraunið þaðan runnið. Austan við Ásbjarn-
arfell er og annað hraun, sem liggur upp að jökli. Það er
minna en Lambahraun, og er mér sagt, að það sé kallað
Austara-Lambahraun. Vel gæti það verið komið frá Ás-
bjarnarhnjúk. Er ekki óiíklegt, að bæði hraunin séu komin
frá sömu eldstöðvum, og vera má, að þau séu jafngömul.
Við töfðum ekki lengi á melnum við Krókkvísl. Þokan
var nú komin langt suður á Öræfin og auðséð var, að ekki
liði á löngu, áður en hún skylli á. Sól rann á fjöll og óðum
tók að kvölda. Tíbráin var horfin og auðnin grá og köld.
Stefndum við nú á norðurenda Ásbjarnarfells og riðum aít
hvað af tók. Vildi ég freista að ná fellinu, áður en þokan
syrti fyrir sýn, til þess að sjá austur með jöklinum og, ef
unt væri, að fá stefnu á Orravatnarústir, því að þar hugði
ég helst til náttstaðar. Eftir skanmia stund komum við að
Lambahrauni. Það er apalhraun, gamalt og sandborið.
Gróður er þar nokkur, einkum gamburmosi. Hylur hann
hraungjóturnar, svo að fara verður rneð varúð um hraunið.
Þokan var nú komin suður á melaranann, sem gengur
norður frá fellinu og færðist nær og nær. Enn hafði ég þó
von um að ná fellinu á undan henni. En okkur gekk sein-
lega yfir hraunið, þó að ekki væri það breitt. Austan til í
hrauninu náðu fyrstu þokuflyksurnar okkur, og þegar við
vorum komnir yfir það, skall hún á okkur. Síðustu kvöld-
geislarnir glóðu á silfrinboga Hofsjökuls. — Svo hvarf alt
í sortann.
Engin þoka er eins niðdimm og fjallaþokan. Við sáum
ekki nema fáa metra frá okkur, því að auk þokunnar færð-
ist kvöklrökkrið yfir. Ekki þótti mér ráðlegt að láta fyrir
berast undir Ásbjarnarfelli, því að hestanir voru hungaðir
og óvíst, hvenær þokunni létti. Réð ég því af að halda á-
frant og láta hamingju ráða, hvenær ég fyndi haga. Eg