Réttur - 01.02.1928, Qupperneq 114

Íí 6 GALDRA-LOFTUR [Rjettur
að óska, fékk eg loksins frið í sálina«. Pað sýnir, ef til
vill, skoðun skáldsins á þessum austræna hugsunarhætti,
að hann lætur blindan mann flytja hana. En hvað sem
líður skilningi skáldsins á þessum greinum, er hitt áreið-
anlegt, að markið er göfgun óska, en ekki allra óska
sjálfsmorð eður allra óska dauði. Skáldið lætur Loft líka
gera bragarbót. Hann spyr í vitleysinu, hvað sé þá ilt, og
hvað sé þá gott, »þegar eg tek hið illa í þjónustu mína
til að framkvæma eitthvað gott«. En það er með ágætu
skáldlegu ráði gert, er Loftur er látinn mæla slíkt með
«vitfirringarblæ yfir svipnunu. Slík ætlun er vitfirring.
Loftur varar sig eigi á þeim lögum, að valdi er löngum
beitt með líkum hug og þess er aflað. Pú verður ill-
menni á að beita illu, þótt þú, ef til vill, gerir slíkt í
góðu skyni í upphafi. Sú verður tíðum raunin á. Hið
illa smýgur inn í sál þína. »Fáir fara svo með bik, að
þeir flekki eigi á því hendurnar«, segir orðskviður einn.
Vel hefði Loftur mátt vera fjölorðari og fagurorðari um
framkvæmdir sinar á því, sem hann — of hversdagslega
— kallar »eitthvað gott«, þótt ráða megi í það annar-
staðar í leiknum, hvað hér er, að sumu Ieyti, átt við.
Loftur gerist skáldlegri, er hann lýsir því, í gullfögrum
orðum, hversu hann geti neytt valdsins sér og Dísu til
blessunar. »Eg get framlengt lífið«, o. s. frv. (smbr.
bls. 107 hér að framan). En hann segir meira og
enn skáldlegar: »Við verðum tvær jöklasóleyjar á ein-
mana stað uppi á öræfunum, þar sem koss sólarinnar
sleppir ekki rauðum blöðunum, fyrr en laufvindarnir
dreifa þeim um mölina« — — »Og þá fljúgum við bæði,
hvert á land sem við viljum, í fuglalíki, en með manns-
sál í augunutm. Hér fylgir hugur máli. Honum virðist
hér umhugaðra um að beita valdinu, sér og Dísu til
ódauðlegrar sælu, heldur en framkvæma »eitthvað gott«
fyrir aðra en þau. Ósjálfrátt verður manni á að hugsa,
að hann mæli slíkt meir til að sefa sjúka samvizku,
heldur en af verulegri alvöru. Hann vill og alhugað hjálp