Réttur - 01.01.1944, Qupperneq 23

R E T T U R
27
Harin fór að hlutnum sem vörðurinn henti og tók hann upp, —
það var kaðalspotti.
Væri ekki hægt að éta kaðal, vel steiktan? Væn sneið af steiktu
kjöti, vatnsperlur myndast á vínflöskunum, anis- og mintdrykkir að
kvöldlagi, undir trjánum! Hvað hafði hann fengið oft að borða síð-
an hann kom hingað? Hungrið greip hann annað veifið eins og
ógeðshviður. ,
„Rekja. . . . “
Honum kom í hug að hann sliti nöglunum á því að rekja sundur
kaðalinn og hugsaði um að sjálfsmorðið kynni að snúa aftur og
sækja hráðina sem það missti. Málmhljóðið af hurðarskellum kom
hvað í annað og virtist síhækkandi vegna hinnar jrungu þagnar, —
verðirnir voru sjálfsagt að úthluta kaðalspottum. Skyldi sjálfsmorðs-
löngunin koma með kaðalspottunum inn í alla klefana, á tilteknum
tíma, samtímis til nær allra, eins og örvæntingin og auðmýkingin,
sem kom einnig með vissu millibili. Skyldu ekki öldur brjálæðisins,
sem höfðu skollið yfir Kassner, draga félaga lians inn í hringiðuna,
j^rýsta þeim dýpra og dýpra, fjær og fjær þeim sjálfum sem mennsk-
um mönnum? Þrifu þeir ekki kaðalspottann, misstu þeir ekki vitið
með þennan nazistaspotta, er þeir urðu þess varir, að eina frelsisvon
þeirra var uppvís, — að þeir höfðu verið firrtir dauða eins og þeir
höfðu verið firrtir lífi? .... Margir höfðu verið lengur í klefa en
hann, og svo þeir kornungu, og þeir veiku. . . . í hverjum klefa var
kaðalspolli, og Kassner gat ekki aðhafzt annað og meira en banka
í vegginn.
Högg eftir högg. Hann þorði varla að hlusla. En væri hann með
réltu ráði, var einhver að svara. Sömu megin og síðast. Hann hlust-
aði af áhuga, en kveið því jafnframt að dumpið liætti. Eitt sinn
þóttist hann heyra fótatak varðarins en það var misheyrn. Sjálf von-
in gat orðið þjáning.
Með dæmalausri þolinmæði, þolinmæði fanga, byrjaði höndin
ósýnilega á ný:
Fimm; tveir; tveir, sex; níu; tíu; einn, fjórir; einn, fjórir; tveir,
sex; níu.
Níu var aðgreint frá tíu með lengri þögn en sex frá tveimur.