Réttur - 01.01.1944, Síða 28

32
R É T T U K
hans bánka (hann naiði gert meira að því en Kassner), annars hefðu
þeir beðið til að heyra hver svaraði, og væru komnir. . . .
En þeir kornu ekki. Einveran umlukti hann á ný. Sviptur bróður
sínum eins og hann hafði áður verið sviptur draumum og vonum,
beið Kassner í þögninni sem lá yfir óskum hundraða manna í þess-
ari svörtu mauraborg. En hann varð að tala yfir þeim, eins þó að
þeir fengju aldrei að heyra ræðuna.
„Félagar í myrkrinu kringum mig. .. .“
1 eins margar klukkustundir, eins marga daga og þurfti, ætlaði
hann að undirbúa það sem hægt var að segja í myrkrinu. . . .
Fjórði kajli
„Síðan hef ég ekki reiður á tímanum — myrkrastundirnar renna
ein í aðra. Hvað sem því líður, hálfum mánuði áður en ég var hand-
tekinn var ég í París — á fundi fyrir fangana í Þýzkalandi. Tugir
þúsunda af félögum okkar, standandi. I aðalsalnunt, á fremstu bekkj-
unum, er teknir voru frá handa blindingjum, sátu þeir og sungu, al-
teknir af byllingasöngvunum sem hljómuðu um alla salina, sungu
með hinum átakanlegu handahreyfingum blindra manna. Okkar
vegna. Vegna þess að við erum hér fangelsaðir.
Ég sá líkama Leníns, í gömlu aðalshöllinni. Höfuð hans var í
stærra lagi fannst mér. Þegar ekkja Leníns kom, og hún minnti mann
einmitt á gamla kennslukonu, fundum við að hin dýpsta þögn gelur
orðið enn dýpri. Það varð löng bið. Angist. Og hún fann að við vor-
um með henni, einnig í dauðanum.
Og með þeirri hljómlitlu röddu, sem maður kemur upp við slík
tækifæri, eins og þið þekkið, sagði hún aðeins — og enginn okkar
bjóst við þeim orðum frá þessum gamla, þrautreynda kommúnista:
Félagar, Vladímir Ujits elskaði alþýðuna. . . .“
Þið, kínversku félagar grafnir lifandi, rússnesku vinir mínir með
augun útslungin, þýzku vinirnir mínir allt í kringum mig með kaðl-
ana ykkar, þú i næsta klefanum, sem kannski hefur verið barinn til
dauðs, — það sem ég kalla ást, er bandið, sem tengir okkur alla.
Ég veit hve mikinn styrk þarf til þess að vinna gott verk sem um
0