Réttur - 01.01.1944, Síða 32

36
RÉTTUR
umbúðum, og fanginn þóttist þekkja í honum axlabönd sín. Annar
yfirfrakkinn opnaði böggulinn.
„Vindlingakveikjara og dós með likkorís vantar.“
„Það er vafið inn í vasaklútinn,“ sagði nazistinn.
Mennirnir tveir leiddu hnjótandi fangann út að bíl. Ilann gat ekki
stillt sig um að horfa upp í himininn, hann rak fæturna í hverja
ójöfnu og lenti út af gangstéttinni. Þeir settust sinn hvoru megin
við hann og bíllinn ók tafarlaust af stað.
„Loksins,“ sagði annar yfirfrakkinn.
Kassner ætlaði ekki að geta stillt sig um að svara, enda þótt fylgd-
armenn hans væru sýnilega gestapomenn. í tærri dagsbirtunni var
eitthvað meir en lítið óraunverulegt við þennan hnellna mann, sem
talað hafði, með gishært yfirskeggið yfir skagandi framtönnum,
þegar Kassner leit til hans var sem andlitsdrættirnir færðust úr lagi,
yrðu að skopmynd. Hann líktist bæði rostungnum, sem Kassner
hafði séð í Sjanghaj og feita Kínverjanum, sem hafði dýrið lil sýnis.
Kassner vissi um þá ástríðu sína að finna í hverju andliti líkingu við
eitthvert dýr, en þetta andlit var alveg sérstakt.
„Jæja,“ sagði rostungurinn loks, „þá færðu að fara heim til
mömmu.“
Hvaða „mamma“ skyldi það vera, hugsaði Kassner. En liann gat
stillt sig um að spyrja, hvert þeir væru að fara með hann.
Rostungurinn brosti, þögull og háðslegur, svo skein í framtenn-
urnar, og handan við hann þutu framhjá akrar og haustleg tré.
Kassner fannst að maðurinn hlyti að hafa talað með framtönnun-
um en ekki munninum.
„Þú ert farinn að hressast,“ sagði rostungurinn.
Kassner var að raula — söng kaþólsku prestanna — en með fjör-
ugu hljóðfalli, og tók loks eftir því sjálfur. Það var aðeins hugsun-
in, sem skynjaði hættu, líkami hans var frjáls. Kannske mundi rost-
ungurinn leysast upp, bíllinn hverfa og liann sjálfur sæti kyrr í
. klefanum. Ef til vill var það sem hann heyrði marklaust með öllu,
og orð og hugmyndir voru í þann veginn að ruglast saman við
óljósu skyndimyndirnar af trjám og fjólubláum asters við vegar-