Réttur - 01.01.1944, Qupperneq 33

R É TT U R
37
brúnina. Einhver hluti af Kassner var vakandi og á verði, en hann
vissi engin takmörk veruleika og draums.
„Hvað sem öðru líður,“ hélt roslungurinn áfram, „varstu heppinn
að hann skyldi gefa sig fram.“
„Hver?“
„Kassner.“
Eins og mynd í kíki skýrist er maður stillir hann rétt, skildist
andlit fylgdarmannsins frá öðrum hlutum. Kassner minntist snögg-
lega rauðliðanna tveggja sem lágu gleiðir á jörðunni við útjaðar
Síberíuþorps, — kynfæri þeirra höfðu verið kramin milli tveggja
múrsteina, og þeir lágu þar dauðir, morandi af iðnum skorkvik-
indum.
„Hefur Kassner fundizt?“
„Hann játaði sjálfur.“
Þögn.
„Þeir játa sitt af hverju hérna,“ sagði Kassner.
„Það hefur þó ekki verið farið neilt illa með þig. Og það hafði
ekki einu sinni verið danglað í þann þöngulhaus. Það er segja ekki
fram að því að hann játaði. Með öðrum orðum, hann játaði af
frjálsum vilja.“
Lögreglumaðurinn hnyklaði brýnnar.
„Þeir vissu allir að við vorum að leita að Kassner. Og þeir vissu,
að við myndum gera hvað sem þyrfti til þess að finna hann. Já —
hvað sem þyrfti. Við vorum að byrja. En hann játaði.“
„Hvað sem þyrfti.... En ef þetta væri nú maður, sem vildi bjarga
hinum.“
„Það er trúlegt! Kommúnisti! Eg hugsa að hann hafi ekki vitað
hvernig hinum var refsað. En þegar hann fékk að vita að við værum
að leita að honum, Jrá játaði hann. En Jm virðist vera hálf ruglaður
af Jrví að koma út. .“
Hafði hann loksins orðið brjálaður. Þessi lági grái draumahim-
inn, þessi rostungsmaður, J^essi titrandi heimur, sem virtist })á og
J)egar ætla að leysast upp, Jjessi rúða sem speglaði skeggjað andlit
er hann jjekkti ekki fyrir andlit sitt, og Jrað á Jjeirri stundu, er hann
varð að tala um sjálfan sig eins og annan mann. . . .