Réttur - 01.01.1944, Side 68

72
RÉTTUR
framleiðslu sína úr 40 metrum upp í 172 metra. Hún fékk for-
mann verksmiðjunnar til að breyta gerð voðmeiðsins og láta lireinsa
drifbandið endrum og sinnum, sem afstýrði því að það rynni af
drifhjólunum; þetta jók hraða vefstólsins úr 130 upp í 145 snún-
inga, og samtímis lét hún gera skytturnar stærri.
1 verksmiðju, sem vinnur að röntgenverkfæragerð hefur renni-
bekkssnriðurinn Koloboff aukið framleiðsluafköst sín sex sinnum
með því að móta framhliðar boltanna í rennibekk, en ekki í hefil-
vél, eins og áður var gert; á þann hátt er hægt að laga boltana báð-
um megin samtímis með tveim rennibekkjum. í Úritskíverksmiðj-
unni tókst Líkoradoff rennismið að renna 11 málmbönd á vinnu-
vöku j stað 2.5 niálbanda með því að nota tvær stoðir í stað einnar
og hagræða skurðarjárnunum á sérstakan hátt. í verksmiðju land-
búnaðarvéla í Rostoff jók Prúsasenko rennismiður afköst sín öþa
sinnum aðeins með því að nota nýja gerð af meitlum.1
Nossikoff járnsmiður í eimreiðarverksmiðjunni í Vorosílofgrad,
sem tvöfaldaði eða þrefaldaði hin venjulegu vinnuafköst, útskýrði
hin endurbættu vinnubrögð sín á þessa lund: „Áður fyrri var ég
vanur að taka sjálfur járnið frá háofninum og setja það undir ham-
arinn. En nú stend ég allan tímann hjá hamrinum, en einhver annar
færir mér járnið. Meðan ég gekk á milli vann hamarinn til ónýtis.“
í hinni nýju niðurskipan vinnunnar stóð smiðurinn allan tímann
við hamarinn, en aðstoðarmaður tók járnið frá háofninum og setti
það undir hamarinn, svo að hamarinn gat unnið allan tímann.2
Stakar.off sagði sjálfur svo frá: „Það þarf enga sérstaka áreynslu
að vinna 100 tonn af kolum eða meira á 6 stunda vinnuvöku. Það
eina sem með þarf er að skipuleggja vinnuna réttilega.“ Smetanín
tók í sama streng: „Margir ætla, að ekki sé hægt að auka vinnu-
afkastið nema með auknu líkamlegu erfiði. Ekkert er fjær öllum
sanni. Vinnuafkastið verður ekki aukið nema með því að menn
kunni full skil á tækninni.“ Og við annað tækifæri sagði Smetanín:
1 Sjá B. Marcus, bls. 27, 29—30.
2 Sjá ræðu Ordsoníkídses á fundi í miðstjórn Bolsjevíkaflokksins, 21. des.
1935.