Réttur - 01.01.1949, Síða 37

RÉTTUR
37
ekki gleymt því allan þennan dag, að hann hafði sakir
ræfildóms síns gefið loforð, sem hann hafði hlotið að
svíkja? Þurfti nú Geir mágur hans að fara að setja sig
á háan hest gagnvart honum? Vissi hann ekki, að það
var dálítið annað að vera fastlaunaður barnakennari og
hafa ætíð haft nóg fyrir sig og sína að leggja, en að lepja
dauðann úr krákuskel allt sitt líf eins og hann hafði
þurft að gera allt sitt líf? Hvað þurfti Geir að vera ....
Konan hans greip fram í fyrir hugsanagangi hans:
Ég hélt þú værir búinn að hanga nógu lengi aftan
í rassinum á þeim, þó að þú kysir þá ekki núna — af því
líka aé þú ættir orðið að vita betur”.
Hún stóð á fætur til að skáka matnum á borðið, um
leið og hún sagði þetta.
Jónmundur vék sér yfir að eldhúsvaskinum til þess
að þvo sér um hendurnar. Hann var reiður. En þó var
honum þannig innanbrjósts, að hann gat ekki skammað
þau. Eyrir hvað gat hann líka skammað þau? Nei, hann
var sennilega alls ekki reiður þeim. En sjálfum sér?
(Hann var bláfátækur, óupplýstur verkamaður, útslit-
inn eftir harða og ómjúka lífsbaráttu. Já, hann hafði
fram að þessu kosið með þessum vinnuveitendum sín-
um. Honum hafði stundum fundizt þeir ósanngjarnir við
sig. En hvernig hefð: hann átt að komast af, ef hann
hefði þó ekki haft þessar vinnusnapir hjá þeim? Hvernig
hefði farið fyrir honum á slæmu árunum, ef hann
hefði ekki getað hangið á þessum snöpum? Jæja, nú
hafði hann söðlað um og kosið annan flokk, þrátt fyrir
það. sem hann hafði lofað einum þeirra manni. Það
hafði hann vissulega gert, það var búið, og hann sá ekk-
ert eftir því, bara ef hann hefði ekki þurft að bera
kinnroða fyrir sjálfum sér). Nei hann var ekki beinlín-
is reiður sjálfum sér. Það var eitthvað annað.
Og meðan hann nuddaði vinnuharðar hendur sínar