Réttur - 01.01.1949, Side 109

RÉTTUR
109
og 1 sérstökum vögnum á járnbrautunum, sérstökum
strætisvögnum eða í sérstökum sætum í almenningsvögn-
um. Atvinnurekendur notfæra sér einnig réttleysi þeirra
til að arðræna þá í enn ríkari mæli en aðra verkamenn.
Jafnvel í norðurríkjunum hefur verkalýðsfélögunum að-
eins sums staðar tekizt að tryggja sömu laun fyrir sömu
vinnu án tillits til litarháttar. Og í suðurríkjunum eru
blakkir landbúnaðarverkamenn varnarlausir gegn hinu
harðvítuga arðráni jarðeigendanna.
Lögunum um sérstöðu svertingjanna er stranglega og
undantekningarlaust framfylgt, jafnvel þegar um er að
tefla líf eða dauða hinna amerísku svertingja. Blakkir
skattgreiðendur í suðurríkjunum greiða mikinn meiri-
hluta af heildarupphæð útsvara og innanríkisskatta —
sums staðar allt að 90%. Þó eru hundruð mílna milli
þeirra sjúkrahúsa, sem þeir mega hafa afnot af.
Marjorie Hill, kona blökkulæknisins P. W. Hill í
Clarksdaleborg, átti von á barni. Frú Hill var heilsu-
hraust og hafði 1 hyggju að ala barnið heima. Slíkt er
algengt í Bandaríkjunum vegna þess hve sjúkrahjálp er
dýr. En á síðustu stundu kom þó í ljós, að á skurðaðgerð
þurfti að halda. Það var sjúkrahús í Clarkdale, en ekki
þurfti að láta sér detta í hug að leggja þar inn svertingja.
Þeir fá þar ekki inngöngu undir neinum kringumstæðum.
Næsti svertingjaspítali var í Memphis, 125 km. í burtu.
í fjórar klukkustundir sat frú Hill sárþjáð í aftursæti
á bíl. Þegar hún kom á sjúkrahúsið í dögun, var orðið
of seint að bjarga henni.
Dæmi sem þetta eru mjög mörg. Tvær blökkustúlkur,
önnur kennslukona, hin stúdent, urðu fyrir alvarlegum
meiðslum í bílslysi skammt utan við bæinn Dalton fyrir
fáum árum. Á sjúkrahúsinu í Dalton var þeim neitað um
hjálp. Hinar særðu konur voru settar inn í skuggalega
biðstofu fyrir svertingja, og þar máttu þær bíða í nokkr-
ar klukkustundir eftir sjúkravagni frá Chattanooga, 110