Réttur - 01.07.1951, Qupperneq 47

RÉTTUR
191
að efna til styrjaldar. Hér komum við einmitt inn á svið heims-
stjórnmálanna.
Og það er fróðlegt að athuga ummæli ýmissa merkra manna
um þá hlið málsins.
Arið 1931 birti einn af þingmönnum bandaríska Demókrata-
flokksins ýtarlega skýrslu, sem mikla eftirtekt vakti, um þennan
gífurlega endurvígbúnað ásamt lýsingu á því hvernig allir samn-
ingar væru þverbrotnir í þágu hans. En ályktun hans var aðeins
þessi
„Það hlutu að vera sérstakar ástæður til þess, að ríkisstjórnirnar
bæði í Englandi og Frakklandi hindruðu ekki sífelld brot Þýzka-
lands á þeim samningum, sem fulltrúar þess höfðu undirritað."
Já, vissulega fundust ástæður. Annar Bandáríkjamaður James
P. Wartburg, einn af ráðunautum Roosevelts forseta gef út bók
árið 1944 og hét hún: „Utanríkispólitíkin byrjar heima“
Hann hafði alvarlega varað við stefnunni á Mtinchentímabilinu
og verið leiðandi maður í stjórn hergagnaframleiðslu Banda-
ríkjanna á stríðsárunum.
Skýringar hans á þessu algera „skipbroti lýðræðisins“, er hann
kallar svo, eru dregnar fram í þessari bók.
Þar segir hann m. a.:
„Ríkisstjórnir bandamanna (þ. e. lýðræðisríkjanna) trúðu ekki
á sína eigin félagslegu uppbyggingu. Og þar sem þær trúðu ekki
á sín eigin þjóðfélagsform, þá lögðu þeir sig í líma til að eyði-
leggja kommúnismann í Rússlandi, af ótta við það, að ella mundi
hann þrengja sér inn í þeirra eigin lönd.
Þeir notuðu því ekki sigurinn til að styðja þróun lýðræðisins
í Evrópu, heldur til að tryggja, að verulegur hluti hinna aftur-
haldssömustu klíkna, sem ráðið höfðu í Evrópu fyrir 1914 bæði í
efnahagslegum og pólitiskum efnum héldu völdum áfram.
Hefðum við máske hagað okkur þannig ef ekki hefðu verið
fyrir hendi voldug afturhaldsöfl í Englandi, Frakklandi og Ame-
ríku. Myndum við hafa beðið svo hörmulegan ósigur í þeirri við-
leitni að gera heiminn að öruggu hæli fyrir lýðræðið ef við
hefðum ekki óttast hið óleysta vandamál, árekstrana og barátt-