Réttur - 01.07.1951, Qupperneq 49

RÉTTUR
193
Strax vorið 1923 sendi brezki sendiherrann í Berlín svohljóðandi
símskeyti til London um leynimót er hann hafði átt við Hoffmann:
„Allar skoðanir hans (þ. e. Hoffmanns) mótast af því eðlilega
sjónarmiði, að ekkert lag geti orðið á neinu í veröldinni fyrr en
hin vestrænu menningarríki nái samkomulagi sín á milli og hengi
sovétstjórnina. Þeirri spurningu, hvort hann tryði á þann mögu-
leika, að hægt væri að skapa einingu milli Frakklands, Þýzka-
lands og Englands um sameiginlega árás á Rússland svaraði hann
þannig: „Slík eining er svo mikil nauðsyn að hún hlýtur að koma.“
En þessir þýzku herrar fengu hljómgrunn í Frakklandi. Franski
hershöfðinginn Foch og forseti franska lýðveldisins Poincare
voru sannarlega á sömu línu. Um miðjan þriðja tug aldarinnar
skrifaði Foch til Arnold Rechberg hins þýzka, svohljóðandi m. a.:
„Ég er ekki svo heimskur að ímynda mér að hægt sé að leyfa
nokkrum ótíndum glæpamönnum að ráða yfir stórum auðugum
landssvæðum og fjölda fólks. En ekkert er hægt að gera nema
með samkomulagi Englands og Þýzkalands. Ég bið yður að færa
Hoffmann hershöfðingja, hinum ötula forvígismanni hernaðar-
árásar á kommúnismann mína beztu kveðju.“
Þá má ekki gleyma þætti Winston Churchills. Hann mótaði hug-
myndina um að þýzk hernaðarstefna gæti orðið gagnleg í „Kross-
ferðinni til austurs“ eins og hann komst sjálfur að orði, og síðar
varð sameign og leiðarstjarna fyrir alla utanríkisstefnu hinna
vestrænu „lýðræðisríkja.“
Næstu árin var gerð hver áætlunin af annarri um vopnaða inn-
rás í Rússland, og 1925 var undirritaður hinn svokallaði Loc-
arnosamningur. í október það ár komst brezkur ráðherra Ormsby-
Gore svo að orði í neðri málstofu brezka þingsins: „Þýðing
Locarno er geysimikil. Hún er í því fólgin, að núverandi stjórn
Þýzkalands hefur snúið sér frá Rússlandi og tengt örlög sín ör-
lögum vcsturveldanna.“
Og þýzki utanríkisráðherrann Gustav Stresemann skrifaði um
samninginn:
„Hann hefur sprengt eininguna og opnað nýju möguleika í
Austur-Evrópu“.
13