Réttur - 01.07.1951, Blaðsíða 84

228
RÉTTUR
en flugvél hans hrapaði skyndilega til jarðar rneðan hún sveim-
aði yfir flugvellinum. Meðan þessu fór fram skiptu flotamálaráðu-
neytið og herforingjaráðið skyndilega um skoðun. Þau höfðu
fallizt á þessar ráðagerðir 1. apríl, en næsta dag snerust þau
gegn þeim. Hugur þeirra snerist einvörðungu um áhættuna við
atlöguna. Þótt Churchill hefði fremur viljað einbeita aðgerðum
hersins að Narvík, varð hann æfur af reiði, er hann spurði,
hvernig þeim hafði snúizt hugur.
í stað þess lagði herforingjaráðið til, að liðið, er á land gekk
í Namsósi og Anddalsnesi, yrði elt og hæfi síðan tangarsókn að
Niðarósi. í orði voru sigurhorfur þess góðar, því að þýzku her-
flokkarnir á þessum slóðum töldu innan við 2 þúsund hermenn,
en bandamenn höfðu hins vegar sett á land 13 þúsund hermenn.
Vegalengdirnar, er fara þurfti, voru þó alllangar, og hermenn
bandamanna höfðu ekki reynzt eins lagnir að yfirstíga torfær-
urnar og Þjóðverjar. Sókninni suður frá Namsósi var létt sökum
ógnana að baki liðsins af hendi nokkurra lítilla þýzkra herflokka,
sem gengu á land nálægt mynni Þrándheimsfjarðar aðeins í
skjóli þess eina þýzka tundurspillis, er var á þessum slóðum.
Sóknin frá Anddalsnesi, sem sveigja átti til norður í átt til Niðar-
óss, snerist fyrr en varði upp í varnarbardaga gegn þýzku herj-
unum, er sóttu fram frá Osló gegn um Guðbrandsdalinn og sópuðu
Norðmönnum upp í hlíðarnar. Þegar hersveitir bandamanna urðu
fyrir miklum loftárásum, en vantaði sjálfar stuðning flughers,
skipuðu liðsforingjarnir á staðnum fyrir brottflutning hersins.
Síðustu herflokkarnir stigu á skipsfjöl 1. og 2. maí, og drottnuðu
þá Þjóðverjar bæði yfir Suður- og Mið-Noregi.
Bandamenn einbeittu sér nú að því að ná Narvík á sitt vald,
miklu fremur af metnaðarástæðum en sökum þess, að þeir vonuðu
enn, að geta hernumið sænsku járnnámana. Fyrstu brezku her-
flokkarnir gengu á land þar í grend 14. apríl, en varfærni Mackesys
hershöfðingja kom í veg fyrir skyndiáhlaup á Narvík, þrátt fyrir
eindregna áeggjan aðmírálsins, Corks lávarðar, sem var fyrir
öllum herjunum á þessum slóðum. Jafnvel þegar herinn, er settur
hafði verið á land, hafði verið efldur upp í tvö þúsund hermenn,