Samvinnan - 01.06.1973, Side 31

Edda Hákonardóttir:
Pétur Pétursson:
TVÖ LJÓÐ
Vigfús Andrésson:
FJÖGUR LJÓÐ
I.
eftir að ég skall niður
á kjallaragólfið
fór ég að sjá
sólskinið og
þreifaði eftir
leið niður
í dimmt djúpið
ég byrjaði að fara
úr fötunum
hægt ánþess að
brosa
ekki ennþá
en seinna
þegar ég stóð nakin
milli þunnra glerflaskna
varð ég örugg
og viðkvæmnislega glöð
í purpurarauðu
sólskini
síðar þegar ég
fann líkama hans
þlíðlega allsstaðar kringum
líkama minn
hló ég
ég leitaði
að líkama sjálfrar mín
ég hélt það væri mögulegt
en karlmannslíkami hans
kom og fann mig
í minn stað
III.
ég reyndi að finna
leiðina útúr
sjálfri mér
ég meiddi mig
og komst út
sem blóm
meitt blóm
mig lángar ekki
að meiða hugsunina
um þig
því geymi ég hana
djúpt inní mér
hægt niður
upp og snerti himininn
en ég finn smámsaman
rauða Ijósið
hverfa
inní þig
★
Ég horfði á sjálfa mig eina
eina og alltof eina
Brjálæðislega eina
Víetnam og heimurinn
Tómeygð stúlka horfir á rauðan sjó
hvítir hrafnar koma og segja
hvar er hafið frá í gær?
Raddlaus stúlkan svarar
ég vaknaði of seint
í dögun var þjóðinni blætt út
meðan steinhjarta mitt slær
storknar hafið
Svartir hrafnar fljúga hljóðlaust burt
tómeygð stúlka horfir á rauðan sjó.
Prentvilla
Yfir hvítglóandi trúareldi
kraumar í blóðfylltum potti
og blóðkornin takast í hendur
í endalausum hring
kringum frelsisstyttu
og eitruð álver
og glæpsamleg augu vitfirringsins
blóðhlaupast í hring
hinna örsmáu einda
veifandi leiðréttri bíblíu
og æpa vitfirringsrómi:
,,í upphafi var morðið, morðið“.
Sveitavor
Þegar fjósin reka útúr sér
hauggráa tunguna
og ráðlaus bóndi stendur
yfir dauðvona kind
þá er vor
fuglar lífga þögult loftið
og fossinn syngur
fussum fei
þá er vor
þegar gaddavírinn rispar
sigggrónar hendur
og áburðargult hjólfarið
vefst um túnin
þá er vor.
Messías
í flöktandi birtu ævintýrsins
var grýtt jörð
og maður á sandölum og hvítum kyrtli
settist niður
og döprum augum starði á
árdaga eilífðar.
Og bezta tréð í skóginum
hlaut að deyja fyrir hann.
Ganga um ánþess
að deyja
Undir þungbúnum himni
bar hann sinn dóm.
Vera bara
og vera
vera
Síðan allt mannkyn
vegvillt
undir flöktandi birtu ævintýrsins.
Dauöi : Líf
þeir gróðursetja lítil tré
í sveita síns andlits
alla ævina
sólin nærist á hvítum ásjónum þeirra
því þeir líta ekki upp
en þegar kaldar stjörnur lifna hljóðlaust
um dimma himinhvelfinguna
halla þeir sér í heiðalyngið
svalt af dögg
sólin laufgar æviferil dauðlegs manns
einhverja nóttina
mun einn þeirra læðast inn i skóginn til að
villast
með passíusálmana á brjóstinu
Oddur Björnsson:
FIMM LJÓÐ
Úrkoma
og himinninn hímdi yfir húsunum
og það var fólk í húsunum
og það var fólk á götunum
og það fór og kom
og himinninn hímdi yfir fólkinu
og húsunum og götunum
— og þá kom haglið úr himninum
og það buldi á húsunum og glumdi á götunum
og það varð þögn
Vetrarmorgunn
Undir himninum eru húsin
og hafa engan skugga
handa gráblárri jörðinni
og guggin götuljósin
gefa enga birtu
útí gráblátt loftið
og þar stendur Leifur
og glápir hlaunagleiður
í gráblátt vestrið
Lítil huggun
200.000.000 smálestir af koium
50.000.000.000 kíló af kjötl
800.000.000 lestir af áli
og ótæmandi olía
geta ekki einusinni
huggað lítið barn
Ljóðvitjun
Mín vitjaði Ijóð
og mig verkjaði í punginn
og ég vissi ekki
— hvort hefja skyldi söng
Þunglyndi
Ég hitti vin —
og regnið
vissi ekki
hvort það ætti að streyma
31