Menntamál - 01.09.1964, Qupperneq 53

MENNTAMÁL
47
Um tilhögun sérkennslunnar skal ekki rætt hér nánar,
en lesendum til fróðleiks um reynslu grannþjóða okkar af
sérkennslu lestregra barna, skulu hér tilfærð ummæli S. A.
Tordrups, eins af þekktustu uppeldisfræðingum Dana, á 2.
þingi norrænna sérkennara í lestri árið 1954, en hann
mælti á þessa leið:
„Sérkennslan í móðurmálinu hefur fært skólanum upp-
eldisfræðilega nýsköptin, sem er mjög þýðingarmikil. Ný-
skiipnn, sem við lítum á í dag sem fastan og óh jákvæmileg-
an þátt í skólakerfinu. Gildi sérkennslunnar er ekki aðeins
fólgið í því, að með þessum hætti hala mörg börn lært það
þýðingarmesta, sem kennt er í skólanum — sem sé að lesa
— hvað þau gátu ekki lært með venjulegri kennslu, heldur
er hitt, sem snýr að geðvernd barnanna, ennþá mikilvæg-
ara, þc'itt það sé erfiðara að meta.
Þegar maður hefur reynt það hvað eltir annað, hve mjcig
bcirnin jrjást vegna lestregðunnar, ef þau mæta ckki skiln-
ingi og hjálpsemi, og hvernig þau umvefja rnann elskn
sinni, lifna við og gleðjast, þegar þeim er sinnt — og þegar
maður jafnframt hefur reynt, að margir, sem ekki nutu
skilnings og hjálpar, geta ennþá sem fullorðið fólk verið
bitrir út í kennara og skóla — þá skilur maður gildi sér-
kennslunnar."
Þetta voru ummæli Dana um 20 ára reynslu manna þar
í landi af sérkennslu lestregra barna. Síðan þetta var sagt
eru liðin 10 ár, og á þeim árum hefur þessi starfsemi eflzt
og þróazt.
I fræðslulögunum íslenzku er svo lyrir mælt, að hver
nemandi eigi rétt á að fá kennslu við sitt hæfi. Lestrar-
kennsluna ber því að miða við þroska og námsgetu hvers
einstaklings. Það getur aldrei orðið markmiðið, að kenna
öllum börnum að lesa jaln lljótt eða jafn vel, enda væri
það óframkvæmanlegt. En öllum börnum, sent til þess hala
þroska, á að kenna að lesa, og það þarf helzt að hafa tekizt
fyrir tíu ára aldur, þegar börnin flytjast í eldri deild barna-