Æskan - 01.11.1975, Qupperneq 10

blóðið frysi í æðum hans, (það er að segja, ef blóð f jóla-
sveininum getur frosið), og kaldur sviti spratt út um hann
allan. Á móti honum kom hópur skólabræðra hans. Þar
á meðal voru nokkrir sterkir og ófyrirleitnir strákar, sem
ekkert létu sér fyrir brjósti brenna.
Hæ, sveinki! Hvað segir Jrú í fréttum?
Gluggagægir steinþagði og lagði lykkju á leið sína og
ætlaði að reyna að skjótast fram hjá hópnum.
Ha—hvað! Ætlar þú ekki að tala við okkur, karlskrögg-
ur? hrópaði einn í liópnum.
Sjá—sjáið! Hann hleypur, eins og hann vilji forða sér,
kallaði annar.
A!ia, eitthvað finnst mér ég kannast við fótaburð-
inn, hrópaði sá þriðji.
Vá, maður, eða þá vaxtarlagið.
Eltum hann, eltum hann, kölluðu margir í kór.
Já, eltum hann, eltuin hann!
Það var eins og við manninn mælt. Allur hópurinn þusti
á eftir jólasveininum.
Stansaðu, Sveinki! Stansaðu!
Við hvað ertu hræddur?
En jólasveinninn nam ekki staðar, þvert á móti herti
hann sprettinn.
Nú hófst æðisgenginn eltingarleikur, um götur, húsa-
sund og hálfbyggðar lóðir. Jólasveinninn lagði allt kapp
á að hverfa fyrir horn og stinga strákana af. En allt kom
fyrir ekki, bilið styttist stöðugt. Strákarnir voru fljótari
að hlaupa.
Ha—hæ! Dregur pokinn þig niður, sveinki? kölluðu
þeir háðslega.
En jólasvéinninn hélt áfram að þegja.
Hann heyrði glöggt hvernig fótatak óvinanna nálgað-
ist. Bráðum mundu þeir ná honum.
Oh! Það var gripið í pokann aftan frá. Aumingja
jólasveinninn var nærri dottinn, en einhvern veginn
tókst honum að ná jafnvæginu. I örvæntingu sinni
hentist hann áfram pokalaus. Hann var að springa af
mæði og það dönsuðu þúsund litlar stjörnur fyrir aug-
um hans.
Has, loksins náðum við þér.
í sömu andrá var gripið föstu taki aftan í jólasvein-
inn, og strákaskarinn umkringdi hann. Nú var ekki leng-
ur neinnar undankomu auðið. Einn strákanna kipp*á
honum húfunni og skegginu.
Vissi ég ekki, — Valtarinn, glumdi við í margrödduðum
kór.
Valli vissi ekki hvað hann átti að taka til bragðs. Héi
var við algjört ofurefli að etja.
Ertu að leika gamla leikinn, að hræða litlu krakkana?
hrópaði stærsti strákurinn og þreif lurkinn.
Hrekkjasvín, — hrekkjasvín, kvað við í margrödduðuiö
kór.
Valli stóð aðgerðalaus, stundi þungan og blés mæðinni-
Svaraðu, æpti stóri strákurinn með lurkinn og danglað1
duglega í rassinn á valtaranum.
Ææ—óó! öskraði Valli, tók snöggt viðbragð og gerSi
tilraun til að brjótast út úr hringnum.
Margar hendur voru á lofti og gripu Valla. En hann
var enginn léttavarningur og hlunkaðist í götuna.
Veltum valtaranum, veltum valtaranum, hrópuSu
strákarnir.
Þeir létu ekki sitja við orðin tóm, og veltu Valla á und-
an sér eins og tunnu. Það hjálpaði líka til, að það var
talsverður halli á götunni.
Strákarnir horfðu á eftir valtaranum niður brekkuna-
Þetta er rétt mátulegt á hrekkjasvínið, tautaði einhver-
En það var nú enginn sannfæringarkraftur í röddinm-
Satt að segja voru strákarnir orðnir dálítið smeykir, aS
þetta gráa ganian kynni áð enda með skelfingu.
Loks stöðvaðist valtarinn og staulaðist á fætur. Strák
unum létti og þeir hurfu hljóðlega út í rökkrið.
í fyrstu var aumingja Valli alveg ruglaður i kollinum-
Hann snarsvimaði og átti erfitt með að standa á fótun
um, auk þess var hann aumur um allan skrokkinn. Pí
var lán í óláni að hann skyldi sleppa við beinbrot eða
önnur meiri háttar meiðsli.
Eftir nokkra stund, þegar Valli var búinn að jafna sig
ofurlítið, staulaðist hann af stað til þess að leita að dótmn
sínu. Það var ekki sjón að sjá jólasveinabúninginn, gott
ef hann var ekki alveg ónýtur.
Reiðin sauð í Valla valtara, en hann vissi að hann ga
ekki hefnt harma sinna á stóru strákunum. Gremja han*
og óánægja bitnaði ávallt á saklausum. Kannski var þetta
honum rétt mátulegt eftir allt saman.
8