Skírnir - 01.12.1918, Síða 43

Skírnir]
Um sendibréf
329’
oft rugla saman þessum orðatiltækjum, svo að úr því
varð fáránlegasti samsetningur, líkt og þegar afbökuð eru
útlend orð, eða þau notuð í einhverri ímyndaðri fráleitri
merkingu, t. d. »idiot« í merkingunni búmaður.
En þessi orðavafningur hvarf af efninu í bréfunum
með breyttura hugsunarhætti. Embættisbréfin fóru að losna
úr flækjunni og kunningjabréfin urðu einfaldaii og meir
blátt áfram. Bréf hafa auðvitað enn, eins og aliar teg-
undir ritaðs máls, sin búningseinkenni. Um embættis-
bréfin ætla eg ekki að tala, heldur um kunningja- og
prívatbréfin.
I þeim eru ávörp, byrjun, niðurlagsorð og kveðjur
oft með svipuðu sniði. Menn segja »kæri vinur« og þakka
fyrir síðast, og »það er efni þessa miða«, og seinast tala
■menn um að »brjóta blaðið«, biðja að bera kveðjur og
viðtakandinn er kært kvaddur af sínurn einlægum vini o.
s. frv., með margvíslegum mismunandi orðum. Hins veg-
ar byrja bréfin sjaldnast á. að heilsa viðtakanda. Þó er
til í byrjnn bréfa: »alúðarheilsan«, næst á eftir ávarpinu.
Og klausu man eg eftir, sem var algeng i byrjun á bréf-
um, cg held sérstaklega frá kvenmönnum, en er nú víst
að verða fátíð. Hún er svona: »Elsku viua! Ætíð sæl
og blessuð. Eg sezt nú niður við að pára þér nokkrar
línur að gamni mínu. Ekkert hefi eg þér nú í fréttum
að segja, utan mína bærilega líðan, L. S. G., og óska eg
þess sama af þér að frétta«. Og svo kemur kanske heil
fréttaruna á eftir.
En yfirleitt er alt form í bréfunum að styttast, og fer
það, eins og annað, eftir breyttum tíðaranda. Þó mun
líklega komandi kynslóðum þykja okkar bréf jafnskringi-
leg í framsetningu eins og okkur finst um bréf frá fyrri
öldum. En allra tíma bréf lýsa að þessu leyti aldar-
hættinum.
Alt þetta, um formið á bréfunum, er nú ekki annað
en aukaatriði, eða, réttara sagt, eitt atriði eða liður í sögu
þeirri, sem sendibréfin geyma. — og sú saga er meiri og
merkilegri en almenningur gerir sér i hugarlund, eða svo-