Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Síða 68

166
Bylurinn.
iðunn
hingað til gert honum aðvart um hverja hættu. En
nú er eins og hann sé búinn að ganga af henni dauðri
eða ofbjóða henni svo, að hún láti ekki á sér bæra.
Hann er eins og maður, sem eygir björg og steypir
sér áfram í áttina pangað, sem hana er að finna.
Dröbakken hefir aldrei orðið aflfátt, og honum dettur
])að ekki í hug, að það komi frekar fyrir hann nú en
endranær. Eins heldur hann að sé um hina. Hann er
pess hreint og beint óvitandi, að fullorðinn karlmaður
geti orðið fyrir pví, sem sé honum ofurefli. — Jönnem
hugsar sem svo, að hann hafi nú einu sinni látiö
leiðast út í þetta — og nú séu þeir að líkindum komnir
það langt, að auðveldara sé að komast í sæluhúskofann
en að snúa við. Nú ríði bara á að seiglast. Hann prísar
sig ,sælan meðan ekki hvessir. En undir niðri er hann
hræddur, og hræðslan lamar þrek hans mest.
Mjöllin er dúnmjúk og bráðnar á heitum kinnum
þeirra félaga. Og dúnmjúkt er undir skíðunum.
Félagarnir fjórir þokast hljóðlaust gegnum mugguna.
Enn þá sjá þeir móa hver fyrir öðrum. En brátt verða
þeir drifhvítir og verða ekki greindir frá muggunni-
Þeir verða að ganga hlið við hlið til að týna ekki hver
öðrum. Og þegar þeir líta hver á annan, er eins og
]ieir horfi á snjókerlingar, sem þokist hljóðLaust áfram.
Þeir koma að vestasta vatninu á heiðinni. Snjókoman
verður þurrari, og þeir kenna sviða í kinnunum. Og
uppi yfir sér eða langt í burtu heyra þeir eins og sog
eða undarlegan nið — og hljóðið færist nær, færist
nær með meiri og meiri hraða. Það fer að vinda
vinda, svo að um munar. Nú er það ekki lengur dún-
mjúk mjöll, sem úr loftinu kemur. Nú er eins og rigm
hvítum nálum, sem-stinga og brenna andlitið — eða