Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Qupperneq 70

168
Bylurinn.
IÐUNN
hressandi sjávarseltu, svo að honum varð svipað innan
brjósts eins og hann ætti sjálfur þátt í tryllingi og
hamförum hafsins.
Nú er hann í svipuðu skapi. Hugur hans sameinast
hamförum náttúrunnar. Peim er ekki stefnt gegn hon-
um. Hann á sjálfur þáltt í j>eim, og pess vegna losnar
hann við að verða hræddur.
Jönnem fer að hægja á sér, og hinir verða að fara
að dæmi hans, ef peir eiga ekki að 'verða viðskila viö
hann.
Gangið ekki svona hart! Jönnem kallar petta há-
sitöfum, pví að nú er stormgnýrinn orðinn svo hávær,
að peir félagar verða að hrópa í eyrað hver á öðrum,
ef nokkurt orð á að heyrast.
Ertu að gefast upp? kallar Skjöllögrinn skelfdum
rómi. Og í fyrsta sinn í ferðinni fær hann eins og
hugmynd um, að hætta sé á ferðum.
Nei, en pið gangið nokkuð hratt, segir Jönnem
afsakandi. Hann vill hvorki kannast við pað fyrir peim
né sjálfum sér, að hann sé orðinn preyttur.
Skjöllögrinn og Dröbakken taka hann á milli sín og
leiða hann. Og hann er neyddur til að sætta sig pegj-
andi við pessa lægingu. Peir hraða förinni á ný, pvi
að heljarmennið, Dröbakken, tekur nú á pví, sem hann
hefir til. Hann sárlangar til að komast sem fyrst í kof-
ann, kveikja sér í pípu og sitja og ræða um fárviðrið,
seim peir eru nú úti í, bölva pví og státa af viðureign-
inni við pað. Skjöllögrinn gefst ekki lengur tóm til að
rifja upp fyrir sér hinar og pessar ópægilegar og kvelj-
andi minningar. Hann verður að taka á pví, sem hann
aná, pví að Jönnem sígur í. Rambern heldur sig við
hfiðina á Skjöllögrinn.
Og hvassviðrið eykst. Þeir eygja ekki hver annan,