Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.04.1949, Síða 36

Kirkjuritið - 01.04.1949, Síða 36
114 KIRKJURITIÐ lærisveina hans? Og þó að sá vandi væri leystur, og vér værum viss um að orðið væri örugglega geymt í hinni helgu bók: Hvemig á þá að túlka það og skilja? Hlýtur ekki hver og einn að gera það, eins og hann hefir vit til, og er þá einmitt ekki hætt við því, að gerspillingin valdi því, að orð Guðs umhverfist hjá oss í lygi? Ég man t. d. ekkert um það í bráðina, hvar Jesús talar um hið ger- spillta eðli mannanna, eða um það Guðs orð í Biblíunni, sem sé „eina leiðin“ milli Guðs og manns. Ekki man ég heldur eftir því, hvar hann talar um, að menn þurfi að hafa rétta trú, til þess að Guð geti fengið af sér að fyrir- gefa þeim. 1 sögunni um týnda soninn kemur ekkert því- líkt fram. Þegar allt kemur til alls, virðast þessir prestar setja traust sitt öllu meir á guðfræði hinna gerspilltu en orð meistarans sjálfs. Allur hugsunarháttur þeirra er svo skelfilega ruglingslegur og fáráðningslegur að furðu- legt er. Sýnist höfundurinn helzt vera snortinn af guð- fræði Barths, sem er eitt hið óhugnanlegasta moldviðri, sem komið hefir fram í þeirri grein á síðari öldum. Sem skoplegt dæmi um þröngsýni þessara presta má nefna það, að þegar Gunnar Sjenstedt, sem er náinn sam- starfsmaður Torviks prests og einn hinn mesti safnaðar- stólpi, fer að impra á því, að maðurinn verði að hafa nokkurt samvizkufrelsi, blöskrar presti svo mjög, að alveg gengur fram af honum. „Gunnar, meinar þú það, að þú setjir það, sem þér finnst Guð vísa þér til, ofar Guðs orði?“ (Gáfuleg spurning!) Þessu svarar Gunnar játandi. Getur prestur þá ekki lengur átt samleið með honum. En sagan er ekki búin. Þessi villa Gunnars ber brátt ægilegan ávöxt. Trúvillingurinn eignast barn með vinnu- konu sinni. Allt virðist það vera með góðu samkomulagi gert á báðar hliðar og hvorugt telja á annað. En nú verður prestur svo alvarlega skelfdur yfir syndinni, að honum verður þetta að orði: „Hafi ég ekki trúað því áður, að djöfullinn sé til, þá geri ég það nú. Hér sést verk hans svo, að þukla má á því“ (bls. 290). „Hefði Gunnar fylgt
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88

x

Kirkjuritið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.