Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 14

en svo aðdáandi þess manns, er á hans dögum
sat í höllinni að geistlegum völdum, Bonífa-
síusar páfa VIII.
Dís minni hjá — — —
Þ. e. Beatrice.
Oldungur tignarbjartur — — —
,,Hinn blessaði herra Bernharð frá Clairvaux”,
— frœgur um aldir fyrir frómt líferni, djúpa,
trúarlega íhugun og ást sína og dýrkun á hinni
Heilögu Mey, svo sem rit hans bera vitni. Hon-
um hefur Beatrice falið að veita Dante síðustu
leiðsögn, hvað hann og gerir með fulltingi Mar-
íu guðsmóður. Sjálf er Beatrice sezt í það há-
sœti, sem henni ber að verðleikum, ,,í þriðju röð
frá efsta hring" í bikar rósarinnar.
kona ein, full samúðar, og þerraði af ásjonU
hans blóð og svita. Konan var síðar tekin 1
tölu dýrlinga, heilög Verónika, — en á slce^
unni urðu Ijóslega sénir andlitsdrœttir lausnar
ans og var á dúknum mikil helgi. Streyn^u
jafnan til Rómar pílagrímar og annað trúa^
fólk til að sjá hann, þá er hann var frap1
lagður til sýnis, — og í Vita Nuova (Nýtt 1'^
getur Dante þessara pílagríma, er þeir fóru uf11
Flórens á leið sinni til Rómar.
Hinn hljóði sigurlogi — — —
(Oriflamme, — aurea flamma), eldslogi á gu^n
um grunni var það stríðsmerki, sem Gabt'e
erkiengill hafði til forna gefið konungum Frak^
lands, — og undir því merki skyldi eng'nn
ósigur bíða. — Hér er það ekki merki stríðs'
heldur hins kyrrláta friðar.
Vorn sveitadúk að sjá — — —
Helgisögnin um sveitadúk Krists, sem á dögum
Dantes var árlega hafður til sýnis í Róm á
nýári og páskum, er á þá leið, að þegar
Kristur bar krossinn, þá tók af sér slœðu sína
Dásemdin — — —
Þ. e. María guðsmóðir.
þýðandi-
AÐ PREDIKA NÚ Á DÖGUM
n Predikarinn verður að leggja stund á orð og orðalag, hann
verður að taka tillit til ímyndar (image) og hrynjandi, til þess
að hann segi ekki það, sem hann hvorki meinar né óskar eftir
að segja. Mikið af vinnu hans er l!k vinnu skáldsins. Á sama
hátt og skáldið nœr hann hinni óþvinguðu framsetningu eftir
mikla áreynslu og vinnu. Ekki svo að áreynslan sé orsök þving-
unarleysis hans, en áreynslan býr honum þau skilyrði, sem fœra
honum þvingunarleysið. Skáld og predikarar eru snortnir hverju
sinni, sem þeir minnast þess, að orð og orðalag eru tjáning
hins óaflátanlega sköpunarstarfs Guðs og án hans verða engin
orð til né verða notuð í samhengi, sem hefir merkingu. Þegar
predikari hrífur náunga sinn frá blindu og þröngsýni, þá tjáir
hann í verki kœrleika sinn til Guðs og til náunga sinna, sem
listin gjörir honum fœrt að inna af höndum.
Úr bók D. W. Cleverley Ford. Sjá bls. 74.
12