Kirkjuritið - 01.10.1971, Síða 22

erfiðleikum, að prestur komi til
prestakalls með litlu fylgi, þótt farið
hafi verið eftir tillögum sóknarnefnda
og safnaðarfulltrúa. Satt bezt að
segja vildi ég heldur sjólfsvald bisk-
ups en tillögurétt sóknarnefnda, þó
að þó sé skertur réttur sóknarbarn-
anna. Ég hefi kynnst nokkrum presta-
kosningum, og ég veit, að þœr geta
valdið úlfúð, en þó fullyrði ég, að
sú úlfúð hefur aldrei í mínu presta-
kalli orðið prestinum raunverulegur
fjötur um fót, og ekki til langvarandi
skaða fyrir söfnuðinn".
Og enn spyr (ég:) Hvað er mikil-
vœgast ! starfi prestsins? Eirík setur
hljóðan um stund. „Það er nú e. t. v.
fleira en eitt", segir hann. „Rœðan er
mikilvœg, en tœplega mikilvœgust.
Ekki heldurtónið. Starfið með börnun-
um er afar mikilvœgt, því „hvað ung-
ur nemur, gamall temur". Húsvitjanir
eða heimsóknir — að presturinn komi
heim til fólksins og kynni sér líðan
þess. Það er afar mikilvœgt".
En nú víkur sögunni . . .
Við vendum okkar kvœði ! kross.
Ætt Eiríks hefur í tvœr aldir verið stoð
og stytta kirkjusöngsins í Ólafsvalla-
kirkju. Árið 1905 hóf Eirikur að spila
! Ólafsvallakirkju ó gamalt orgel,
keypt fró Eyrarbakkakirkju órið 1903.
Eiríkur spilaði ! Ólafsvallakirkju ! 26
ór, og núverandi organisti kirkjunnar,
Eiríkur Guðnason ó Votamýri, er af
sömu œtt. Ég spyr um kirkju- og
sólmasönginn.
Eirikur brosir. Hann brosir oft. Hann
er alltaf glaður. „Ég byrja ó byrjun-
inni", segir hann. „Það var mikið
sungið ó mínu bernskuheimili. Á föst*
unni voru passiusálmarnir sungniti
og aldrei sleppt úr versi. Venjuleg0
sungið heldur meir en helmingur 0
undan lestrinum. Hitt á eftir. E. t. v.
var sungið heldur hraðar en annars
var venja.
I kirkjunni var sungið einradda, ®n
eftir að orgelið kom, var tekið að
syngja i röddum. Ég hefi ekki trú a
þvi, sem svo margir virðast hafa, a°
breyta skuli nú til einradda söngs 1
þeirri von, að fleiri kirkjugestir taki
þá undir sönginn. Ég hefi heyrt, að
það hafi verið reynt, en litið breytzi
við það. Hitt er augljóst, að ungt
fólk syngur ekki sálmana, eins °9
áður var. En engu að siður hefi e9
enga trú á, að ný lög í kirkjunum,
gerð þeirra, sem unglingarnir heyra
i útvarpinu og á böllunum, verði til
þess að auka kirkjusókn unglinga °g
þátttöku þeirra í sálmasöngnum. Það
er óliklegt, að unglingar fari til kirkju
til þess að heyra lög, sem þeir heyrCI
í útvarpinu, og um fram allt er mesta
hœttan sú, að kirkjan missi við þa^
helgi sína og virðingu. Ég er hrœddar
við allar stórbreytingar í kirkjunni-
Kirkjan er eilif og þarf ekki að far0
eftir tizkubólum.
Ég er í annan stað hrifinn af þeirr'
breytingu, sem síra Bernharður Guð'
mundsson gerði hér í Ólafsvall0'
kirkju, er hann lét ungmenni les°
meðhjálparabœnirnar, kveikja á alt'
arinu o. s. frv. Það má sem sé ýmsar
breytingar gera. Þetta er fallegt. Ung'
mennin eru í fermingarkyrtlum °9
lesa bœnirnar vel. Ég veit ekki til, a^
nokkurt barn hafi nokkru sinni neitað
að gera þetta."
20