Kirkjuritið - 01.10.1971, Side 24

usfan skuli taka um klukkustund.
„Það er víðast heldur vel búið að
fólki í kirkjunum, og klukkustund
þreytir engan," segir Eirikur og brosir.
Eiríkur hefir lengi verið í sóknar-
nefnd -—- yfir 40 ór og formaður í
tœp 20 ár. Safnaðarfulltrúi hefur
hann verið lengi, og sinnt fjölmörg-
um félagsstörfum öðrum í sveit sinni.
Ég spyr hann að lokum um trú og líf
í Ólafsvallasókn í dag.
,,Það hefir verið tekið eftir því hér
í sveit," segir Eiríkur, ,,að félagsskap-
urinn í sveitinni hefir verið því betri
sem kirkjan var betur sótt. Ég er
ánœgður með trúarlíf Ólafsvallasafn-
aðar í dag. Kirkjusóknin hefir verið
góð undanfarin ár. Menn koma að
vísu enn sem fyrr dálítið til að hitt-
ast, en mestu skiptir um kirkjusóknina
„stundin fyrir börnin," sem höfð er
á eftir guðsþjónustunum. Það heyr'
ast að vísu raddir, sem segja,
kirkjusókn sé enginn mœlikvarði 0
trúarlíf safnaðar, og óþarft sé fyr'^
kristinn mann að fara til kirkju, þvl
að hann hafi sína trú fyrir sig. En eQ
held nú satt að segja, að þeir, sem
þannig tala, meini þetta ekki. Ég veiÞ
að „huggun er manni mönnum að.
Ég kynntist sjálfur eitf sinn manni/
sem ég leit upp til. Hann var kristinn
og óhrœddur við að láta það í lj°5-
Það var mér styrkur. Þannig er kirkjm
gangan öllum kristnum mönnum
styrkur. Menn koma saman til við'
rœðna um öll mál, sem einhverju
skipta, og því er eðlilegt og nauð-
synlegt að koma saman, er um sjálft
mál málanna er að rœða."
G. G-
A9 PREDIKA NÚ Á DÖGUM
□ Ekki megum við þó lenda í þeim öfgum að tengja predikunina
tilfinningum eingöngu. Predikun er hvorki tilfinningaœfing ein-
göngu né skynsemisœfing, ef svo má að orði kveða. Hún er
hvort tveggja. Sé hún ekki hvort tveggja þetta, missir hún marks.
Sé predikun ekkert nema að hrœra tilfinningar, skilur hún ekk-
ert eftir nema þorsta eftir meiri tilfinningaspennu. Og fáist hún
ekki við annað en að tala til skynseminnar, þá verður henni ekki
lengi veitt athygli, því að menn verða að finna, að þeir hafi
áhuga á því, sem þeir heyra. Það er óvéfengjanlegur sannleik-
ur, að ekki eru til áheyrendur, sem aðeins eru gefnir fyrir það
að láta hrœra við tilfinningum sínum, né heldur eru til áheyr-
endur, sem aðeins hafa áhuga á því, sem talartil skynseminnar.
Úr bók D. W. Cleverley Ford. Sjá bls. 74.
22