Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 81

höfnQ^'St ' fDe'rr' mYnd' sem v'd
, 01 í ritum Nýjatestamentisins
n!arr|t þeim ritum, sem við nefnum
U Gamlatestamentið. Þetta er rit-
0 nið (Canon). Þetta er mœlikvarðinn
a bað
mól.
mál, sem við nefnum kristið
Q . etta merkir það, að tungumál trú-
2,nar verdur að vera biblíulegt. Hið
l^. e9a tungumál er biblíulegt mál.
aJSt||n, Predikun nefnist svo, af því
v-* un er biblíuleg, er I samrœmi
I ^'blíuna. Átt er við, að hún sé
unn'ITlrCErn' V'^ miðlœga I Biblí-
ekk'' ski|nings á þvl. Við eigum
serr,' V'^ þennan eða hinn textann,
^0^ uPPlýstur er af andanum. Þannig
r afstaða gnostika, sem endaði I
SV' Qð ár lagi var fœrt. Það var af-
^ a tundamentalista.
B:b|,Ur ^'tat'unni eða I samrœmi við
'Una þýgjr ag vera j samrœmj við
q ^'bllunnar til að tala um þann
kristf Sem VQr^ hold. Er hér átt við
esk rCe^i'e9t tungumál I hinum hebr-
^ 0 si<ilningi á sambandi Guðs og
nns- Þetta er mál b o ð u n a r -
1 n n a r /i . i
a9e) ik e r u g m a t i c langu-
sveif| tUn9umai hreyfingarinnar, sem
mill' QSt a m'tt' miskunnar og kröfu,
þrifn ^°rt'^ar °9 framtlðar. Það er
áþre?rnt' mia9 Hstrœnt og lýsir hinu
(CQn aniega, raunverulega, hlutlœga
gib|-retei' Að vera I samrœmi við
rr_ 'Una er það sama og vera I sam-
ta the
tungumál ritsafnsins (true
Can°nical language).
6r .. Vera I ósamrœmi við Biblíuna
kir, ■ ^ ot: auðvelt. Til sllks kom I forn-
un kUnni et:t'r daga postulanna. Miðl-
hinn re^tandi guðfrceði tekur þá sœti
ar kröftugu boðunar, og ortho-
dox tungumál getur orðið sú svipa,
sem gœti gefið til kynna kirkjulegt
vald eingöngu. Þannig kemur fram
þreyta og doði, er kirkjan reynir það
að missa snertinguna við hið ein-
stœða tungumál ritsafnsins. Þetta hef-
ir þó aldrei gjörst algjörlega. Laeuchli
hefir sýnt fram á, hvernig þessi tengsl
voru varðveitt á 2. öldinni I verkum
Ireneusar. Enda þótt rceða Ireneusar
hafi verið fátœkleg, jafnvel oft of
herská, þá speglaði hún engu að slð-
ur spennu fagnaðarerindisins. Hún
einkenndist af máli ritsafnsins og
náði til áheyrenda samtíðarinnar.
Laeuchli nefnir einnig dœmi úr
predikun Melitusar biskups frá
Sardis I Lydiu.4 Þar rekumst við
á persónulegt rœðuform, Ijóðrœnt og
lifandi. Það ber I sér ríkdóm hug-
myndaauðgi og lifandi heimfœrslu
til ferskleika þess lífs, sem Kristur
hefir veitt. Þetta er mál 2. aldar, sem
ber I sér hið guðlega mál, þetta er
kristin predikun.
í fjórða lagi.Nú getum
við svarað spurningunni: Hvert er efni
predikunarinnar? Stutt svar er þetta:
Það er boðskapur Bibl-
I u n n a r . Orðið „boðskapur" er
valið af ásettu ráði, af því að það
túlkar I vlðustu merkingu, hver hin
kristna þjónusta er, sem flytja verður
hinum trúuðu og heiminum I heild,
að svo miklu leyti, sem hann vill
hlýða á. í Nýjatestamentinu eru mis-
munandi heiti notuð til að birta ýmsar
hliðar „boðskaparins".
1 K e r y g m a , þ. e. hin opinbera
boðun fagnaðarerindisins.
2 M a r t y r a , þ. e. vitnisburður um
79