Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 84

—24). Slíkt traust bar hann til þess,
að leyndardómur Guðs vœri opinber-
aður þ a r , að í þjónustu sinni við
Korintumenn, — og það var mjög
óvaxtasöm þjónusta, — þó ósetti
hann sér að vita ekkert ó meðal
þeirra annað en Jesúm Krist, kross-
festan (I. Kor. 2 : 23).
Þetta er þó trú predikarans í efni
og innihaldi boðunar hans. Með
því að boða Krist, krossfestan og
upprisinn Drottin, verður Guð veru-
leiki fyrir mönnum hér og nú. Predik-
arinn getur e k k i komið þessum
fundi við Guð til leiðar, hann getur
aðeins predikað í þeirri trú, að só
fundur eigi sér stað, ef hann boðar.
Þetta er trú, sem einkennir predikar.
ann, ón hennar er hann enginn pred-
ikari. Þetta er að predika í sannfœr-
ingu um raunveruleik hins eilífa og
hótt upp hafna yfir alla hluti (the
transcendent). j þessu er fólgin leynd-
ardómur og kraftaverk predikunar-
innar. Þessi leyndardómur og krafta-
verk verða ekki að fullu skýrð í mann-
legu móli, og það veldur þess vegna
því, að þœr hindranir, sem umlykja
predikunina, munu ekki halda velli.
Form predikunarinnar
í síðasta kafla var spurt: „Hvert er
efni predikunarinnar?" Af hinu stutt-
orða svari, — boðskapur Biblíunnar,
— mœtti œtla, að predikun vœri fyrst
og fremst skýring ó þessum boðskap,
eins Ijós og skynsamleg og framast
vœri unnt. Predikari, sem gœti nóð
til eigin kynslóðar með hinar biblíu-
legu kennisetningar rœkti hlutverk
sitt.
En þetta sjónarmið er reist ó mis-
skilningi. Opinberun Guðs, svo sern
henni er lýst i Biblíunni, er ekki sett
fram í formi kennisetninga, sem cetl-
aðar eru predikaranum til útskýring0
og til túlkunar, er hentar nútíðarhugs'
un og mólfari. Predikun verður ekk1
sett fram með þessum hœtti. En þe9'
ar svo er gjört, jafnvel af þeim, sern
eru fundamentalistar, þó kemur fi'arri
hugsanaruglingur um hótt opinberun-
arinnar. Þessi hugsanaruglingur kern-
ur mjög fram i hinu gólausa tali unl
,,kennslupredikun“ (the teaching ser'
mon") og vanda þess að kom<3 fl
skila.
Höfuðviðfangsefni predikarans el
ekki að segja fram kennisetningar
sannarlega ekki að fó fólk til að trúa
þeim eins og hann trúir þeim. Höfu®
efni predikarans er að túlka lífið sV°'
að óheyrandinn finni þau svör, sern
honum nœgja í Guði. Sé þetta sónrl
skýring ó tilgangi predikunarinnal'
þó er mikið af þeirri nútíma
rýni, sem þegar hefir verið
nefn^'
annað hvort reist ó misskilning1 ,
því, hvað predikun er, eða reist
því, sem ekki er raunveruleg pred'
un. Það er gagnrýni, sem ekki kemur
niður í réttan stað. Predikun er el<
að setja fram kennisetningar
me^
valdi, heldur túlkun ó lífinu. Að on^
œfa predikun gœti þannig byggzt
þröngsýni.
En það, sem nú hefir sagt verl^'
felur ekki í sér, að kennisetninð
komi predikaranum ekki við. Þvl .
alveg öfugt farið. Sérhver predik^
verður að vera guðfrœðingur. Pre ._
ikarinn verður að skilja, hvað kenn^
setning er. Hún felur í sér þýðinð^
og samband við margbreytileika I' 5
82