Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 85

^ns' frelsi og takmörk, líf og dauða,
ð U n °9 þjáningu, gleði og sorg,
n uPpgjafar. Kennisetning er ekki
veðiS svar, sem enginn reynsla
r^tur hc>ggað, heldur túlkar hún
^Vnslu, sem nœgir til að bregða
lrtu yfir veg lifsins. Predikarinn
1 m ' r við kennisetningarnar og
undum reynir hann að koma þeim
, _né. Þetta er af því, að hann vinnur
kröfnUlTI ten9sium v'ó hf'ð °9 si<yniar
Ur þess handan kennisetninga,
Vegna þess, að hann vinnur í nán-
vig tengslum við lífið eða í tengslum
^ Pann hluta þess, sem er reynsla
þens' í-’á sér hann það ekki í heild.
aðSsi si<ynjun á hluta þess veldur því,
, goður predikari á óhœgt um vik
tj| rt 0cioxiu sinni. Að bera kœrleika
Setiy00110 6r a^ 'ata reVna a henni-
ekk' nipUna' en kennisetningunni er
fán' aC8®t kasta fyrir borð sem
Hún ' ^a® veráur að skilja til hvers
er' ^án er frumdrœttir að vett-
VQngi
mannlegrar tilveru.
hv ma' a® v'ó getum nú sagt,
f y Predikun er ekki. Hún er e k k i,
r s ^ 0 g f r e m s t, til að veita
sé ftS'n^ar um Guá' eða svo fastar
I °rði kveðið, hún er s a n n a r-
aS o ° ei<i<:i uPplýsingar um Guð, því
Dr. rUð 6r ekhi "hlutuV, eða eins og
9uð a^an hefir sagt: „Svo, sem
hofuð'°^ ^ kynna var það ekki
Guð Vni ^esú að flytja fyrirlestra um
'kuni ^r'r 'œrisve'num sínum".1 Pred
einnln, ,Veitir uPplýsingar um Guð á
sem V' °9 t30® er a þ°nn hátt,
að t í'S^aiasPekingarnir“ töluðu um,
óhev ° SV°' ^u^ ^œr f 0 r m me®
i n nenciunum. Guð gefur þeim
r a form. Predikunin er ekki
fyrirlestur. Hún fœst ekki við það að
sjá fyrir upplýsingum, þ. e. upplýs-
ingar eru ekki takmark hennar. Þetta
er rétt, jafnvel þótt miðlað sé upp-
lýsingum. Ekki megum við lenda í
þeim öfgum að tengja predikunina
tilfinningum eingöngu. Predikun er
hvorki tilfinningaœfing eingöngu né
skynsemisœfing, ef svo má að orði
kveða. Hún er hvort tveggja. Sé hún
ekki hvort tveggja þetta missir hún
marks. Sé predikun ekkert nema að
hrœra tilfinningar, skilur hún ekkert
eftir nema þorsta eftir meiri tilfinn-
ingaspennu. Og fáist hún ekki við
annað en að tala til skynseminnar,
þá verður henni ekki lengi veitt at-
hygli, því að menn verða að f i n n a,
að þeir hafi áhuga á því, sem þeir
heyra. Það er óvéfengjanlegur sann-
leikur, að ekki eru til áheyrendur, sem
aðeins eru gefnir fyrir það að láta
hrœra við tilfinningum sínum, né
heldur eru til áheyrendur, sem aðeins
hafa áhuga á því, sem talar til skyn-
seminnar. Hér skal því öll gát höfð á
því, hvernig við tölum um „kennslu-
predikun" (,,a teaching sermon"), og
fyrir engan mun má samjafna pred-
ikun og fyrirlestri.
Þá verður að taka fram,
að predikun er ekki áróð-
u r . Þetta kemur skýrt í Ijós í fyrsta
kapitula Markúsarguðspjalls. Þar
kynnumst við predikun, sem einu ein-
kenni Messiasaraldarinnar, sem hófst
með Jóhannesi skirara. Við kynnumst
efni predikunarinnar, valdi predikun-
arinnar, krafti predikunarinnar,
áhrifum predikunarinnar. Einnig kynn-
umst við áróðri, en ekki af hálfu Jesú.
Óhreinn andi hrópaði: „Ég veit, að