Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 87

a b°ði Jesú. Hann flutti vitnisburð
^9 sagði: „Hann lagði leðju á augu
'n' °9 ég þvoði mér, og nú er ég
jaandi". (Jóh. 9 : 15). Það er enginn
u 1 a_Því, að persónulegur vitnisburð-
ytur að vera upphaf reynslu þess,
Prebikar. Það þarf ekki að vera
^nisburður um lœkningu líkamans
. a Um trúarlegt afturhvarf. Það gœti
UrT|S sýn svo sem Jesaja vitnaði
Qg.' "Arið, sem Ússia konungur and-
0 'St' ég Drottin sitjandi á háum
9 gncefandi veldisstóli ..." Jes.
0:1 «
skal” e°a raust Drottins: „Hvern
., „ e9 senda, hver vill vera erindreki
v°rO" a
eða meðvitund um guðleg
sem rótfest eru hið innra með
orð
h
fanum: ,/Mannson, et bókrollu þessa,
r síðan og tala til fsraelsmanna"
'tsekíel 3-n u u
fQ * °'ll. Hvernig sem þessu er
þet't ' ^a er reynsla u m G u ð.
Pr ?.|^ýtur °ð vera frumreynsla, sem
6p ' arinn getur vitnað um.
6kkersónulegur vitnisburður er þó
Prn'f0^' Sem att er vi^ me® ðoðun
a r v e g manns (through a
sé °n^ Átt er vi® það, að persónan
er Sam°fin boðskapnum. Predikarinn
f]ytuarnofinn boðskapnum, sem hann
sónul' ^°Óskapurinn er samofinn per-
pred.e'^a ðans, þegar hann predikar.
ska ' Qr'nn er ei<i<i aðskilinn boð-
teyPnum' sem hann flytur. Hann
S'9 ei<i<i ettir honum og af-
hann nar>n aheyrendum, eins og
er r Vceri búðarþjónn. Predikarinn
h I aarve9ur boðskapa rins. Hann er
han ^ ' ^ans' bður en hann f I y t u r
h0ld ’ *^rðið verður hold, hold hans,
Predikarans. Þegar hinn rauð-
John E
lngur
sina
Smith með hina stuttu
°g fögru bassarödd pre-
dikar, þá predikar hann fagnaðarer-
indið samkvœmt John B. Smith. Þetta
fagnaðarerindi hefir ekki sama blœ
né áherzlu á hinu sama og fagnaðar-
erindið samkvœmt Harry A. Dennis,
en það er fagnaðarerindi, sem skín
gegn um hvorn þessara predikara um
sig, e. t. v. stlft, bjagað og áreiðan-
lega ófullkomið, en það er fagnaðar-
erindið boðað um farveg
m a n n s, (the gospel proclaimed
through a person). Aðeins einu sinni
birtist Guðs orð hreint og skœrt um
farveg manns, Jesú Krist. Orð Guðs,
sem varð hold og bjó meðal mann-
anna. í honum var séð „dýrð sem
eingetins sonar frá föður, fullur náð-
ar og sannleika" (Jóh. 1 : 14). Hvert
sinn, sem maður predikar, verður
orð Guðs hold, það er boðun um far-
veg manns, sem haldinn er veikleika
og synd, er hrösull, en hefir einnig
verið gefin gáfa. Predikun er mjög
persónuleg boðun, ólík þvl að flytja
fyrirlestur, eða flytja áróður, eða
flytja siðferðisboðskap. Predikarinn
er hluti boðskaparins, og það svo
mjög, að hann predikar einnig, þegar
hann stendur ekki í predikunarstóln-
um.
En það eru vissar niðursíöður, sem
koma fram, þar eð predikunin er fyrst
og fremst boðun um farveg manns.
Eitt er það, að engir tveir predikarar
eru eins. Menn eru ólíkir. Það eru
engar eftirmyndir eða „copíur" meðal
manna. Hér rœðir algjörlega um ein-
staklinga. Þess vegna eru engir tveir
predikarar nákvœmlega eins
Enginn predikunarskóli má reyna að
gera þá líka. Það er því ekki til neitt
allsherjar mynstur, mót eða stíll, sem
85