Jörð - 01.08.1931, Qupperneq 28

26 SAMLIF ÞJÓÐAR VIÐ NÁTTÚRU LANDS SINS [Jörð
andanum; geiginn við, að hin ömurlega í'eynsla um úr-
kynjun og endalok margrar undanfarinnar menningar,
sé nú tekin að hrína á menningarþjóðum nútímans. Það
er eins og einhver dulrænn ofsi sé — síðan um styrjöld
— hiaupinn í spillingu þá, sem ævinlega hefir verið
skuggi menningar. Alls konar óeðli magnast. Náttúran
er tröðkuð í duftið. Það þarf ekki að ætla, að stefnan
verði til lífs, nema almenningurinn eignist lotningu gagn-
vart heilbrigðri náttúru á öllum vegum hennar. En und-
irstaðan að allri heilbrigðri náttúrutilfinning er — í
stórum dráttum skoðað — samlífið við náttúru landsins.
Annars hefir menning í sjálfu sér einskonar tilhneig-
ingu til að stía þjóðunum frá náttúrunni, um leið og hún
gerir þær óháðari henni. Hestaferðalag t. d. er bæði í
sjálfu sér nákomnara náttúrunni en bílferð, og haglegra
til þroska. Auðvitað er framför að bílnum og öðrum
menningartækjum — en hagurinn af þeim verður þó
verri en vafasamur, ef að þau eru keypt því verði, að
samlíf þjóðar við náttúru lands síns rými æ meir. »Því
hvaða endurgjald skyldi maður geta gefið fyrir sál sína!«
Menningarþjóðir verða þess vegna að hafa á því vakandi
gætur, að útilíf þeirra rýrni ekki til stórra muna við
framfarirnar. Þær verða að finna nýjar leiðir að barmi
náttúru landa sinn'a, er hinar gömlu þrengjast og lokast.
Og þær verða að finna einhver ráð handa hinum fjöl-
menna lýð, sem þegar hefir um langan aldur verið svo
að segja útilokaður frá náttúru landa sinna, að nokkuru
leyti vegna erviðra kjara, en að sumu leyti vegna eigin
sinnuleysis.
L I F A N D I samband þjóðar við náttúru lands síns
enduraærirogheldur öflugri hverskyns náttúrugáfu henn-
ar til líkams og sálar, ver hana spillingu og gerir hana
l'rjóa í sérhverju heilbrigðu tilliti. Menningu þjóða nú-
tímans verður ekki bjargað, nema þær beri giftu til að
kannast við, hvað til friðar heyrir í þessu efni.
(Frh.)