Jörð - 01.08.1931, Qupperneq 40

38 ÐAVÍÐ STEFÁNSSON FRÁ FAGRASKðGI [Jörð
Þeir, sem ekki verða snortnir helgum hita; þeir, sem ekki
finna til návistar heilags loga við lestur þessara tveggja
kvæða (sbr. og »Jóhannes skíi’ara« og »Guðmund góða« í
»Kveðjum«), þeir þekkja ekki Davíð til neinnar hlítar —
hvorki sem mann né skáld. Davíð er sannur á sjáanda-
stundum sínum, eins og hann er sannur, er hann sem
breyskt mannsbarn kemur hispurslaust og með uppréttu
höfði til dyra, eins og hann er klæddur.
Því hann er djúpur trúmaður og heill, þó að e. t. v.
teljist til »tollheimtumanna«. Tollheimtumaður — spá-
maður! Er það ekki brosleg fjarstæða? Er það brosleg’
fjarstæða, að drengileg einlægni leiði til upplýsingar um
sannleikann! í kvæðinu »Skriftastóllinn talar reyndur
maður um blessun hinnar ítrustu einlægni: játningu
syndanna fyrir augliti Allífsins. Leið hins frjálsmannlega
unglings hlaut að liggja um »skriftastólinn«, héldi hann
braut sinni beinni.
»Leitir þú Guðs, þá liggur gata þín
til lífs og friðar — gegnum skriftastólinn«. —
f kvæðinu um »Konurnar þrjár«, sem gengu í nunnu-
klaustur, leikur íþróttamaðurinn söxum. Er kvæðið í allra
hugðnæmasta ævintýrastíl, en þrátt fyrir það er vafa-
samt, að Davíð hafi nokkurn tíma lagt hatursþrungnari
ádeilu í neitt kvæði:
»Systurnar heltekur hugsun sú:
Um böl sitt er bezt að þegja:
Að kærleikur, von og kristin trú
hafi komið þar inn — til að deyja«.
Kaþólskuhatur Davíðs er annað og dýpra en skáldaríg-
ur, sem sumir hafa gefið í skyn. Afbrýðisfull sannleiks-
ást hans og alhuga lotning gagnvart náttúrunni í öllum
hennar myndum setja Davíð og kaþólskan mann að sumu
leyti í andstæð skaut. —
Sumir hafa farið um það fremur hátíðlegum orðum, að
Davíð sé ekki mikið sagnfræðisskáld; sé »allt of mikill
nútímamaður til þess«; vanti þekkingu, en þó um fram
allt skilning á fortíðinni. Hafa þau ummæli og þvílík lot-