Jörð - 01.08.1931, Síða 44

42
DAVÍÐ STEFÁNSSON FRA FAGRASKÓGI [Jörö
um listarinnar, unz kemur að Mózart.1) Hins vegar játum
vér, að óravegur er frá, að vér getum mælt svo af ná-
kvæmri þekkingu. En varla lýgur hugboð vort meira en
um helming.
Astir.
Á S T 1 R eru áskapaðar manninum af Náttúrunni,
hinni miklu móður, sem knýr steggjann og öndina, til að
lialda saman, og rjúpuna, til að liggja kyr á eggjunum
sínum, jafnvel þó að gengið sé fast upp að henni.
Sveinn og mær öðlast líkt og vitrun hvort um annað í
einu augnatilliti — og vita upp frá því, að þau mega
hvorugt án annars vera. Móðirin elur barn sitt — og ann
því jafnskjótt heitar en lífinu í brjósti sér. Faðirinn sér
það vaxa upp — og starfar vakinn og sofinn að sér-
hverju, er hann hyggur, að miði því til giftu. Barnið lít-
ur foreldra sína fyrst í stað augum takmarkalauss
trausts, er síðar breytist í djúpa virðingu, ræktarsemi og
þakklátssemi, allt umvafið einlægri, jafnvel heitri ást.
Systkini bera ástríka umhyggju hvert fyrir öðru. Æsku-
maðurinn eignast vini, er hann ann með viðkværnni, þó
að lítt sé látið. »Fögur er Hlíðin«, mælti Gunnar — og
sneri aftur heim.
í ÖLLU þessu og þvílíku er mönnum veitt, svoaðsegja
að náttúrunni, takmörkuð 'hlutdeild í hinum guödómlega
huga. Sá, er elskar, hefir að jafnaði á réttu að standa —
því hann þekkir, líkt og hann telur, innsta eðli þess, er í
hlut á, betur en hinir, sem elska ekki þann hinn sama.
■>) Austurrískt tónskáld á seinni hluta 18. aldar. Viðurkenndur
snillingur þegar á barnsaldri — og barnslegur í snilld sinni til
æviloka. Er hann talinn cinhver mesti höfundur hreinnar feg-
urðar, sem listasagan þekkir.