Jörð - 01.08.1931, Qupperneq 75

ANDREA DELFÍN
73
Jörð]
að litlu götunni, verður að hafa aftur, því leðurblökurnar
eru sífellt að verða áleitnari. Og takið eftir, þarna hinu-
megin við síkið — þér getið nærri því seilst þangað — er
höll Amídeis greifynju; hún er björt eins og gullpening-
ur og hefir varla farið um færri hendur. En hvað er ég
að þylja! Þér hafið hvorki fengið Ijós né vatn og hljótið
auk þess að vera svangur«.
Undir eins og aðkomumaður var inn kominn í herberg-
ið, hafði hann yfirlitið það í snatri og gengið á milli
glugga; nú fleygði hann pinkli sínum á stól. »Mér lízt vel
á það allt saman«, sagði hann, »og ekki er ég hræddur
um, að okkur semji ekki um leiguna. Færið mér bara
brauðbita og ögn af víni, ef þér hafið það uppi við. Svo
fer ég að sofa«.
Það var- eitthvað einkennilega skipandi í framkomu
mannsins, þó að orðin væm góðlátleg. Iíúsfreyja flýtti
sér að hlýða, og lét hann einan í fáeinar mínútur. Gekk
hann þá samstundis út að glugga aftur, beygði sig út og-
horfði eftir hinu mjög svo þrönga síki með skolleitu
vatni, sem ekki lét á því bera með minnstu hræringu, að
það væri í tengdum við fjörvi þrungið hafið, hið aldna
Adríahaf. Beint á móti reis höllin með þunglamalegum
veggjum; dimmt var í gluggum öllum, því að framhliðin
sneri ekki að síkinu; rétt yfir vatnsyfirborðinu voru dyr
þröngar, og lá svartur gondóll festur við þröskuldinn.
Allt þetta virtist koma heirn við óskir aðkomumanns;
og þá ekki síður hitt, að ekki var unnt að sjá inn til hans
um gluggann, sem sneri út að götuhalanum. Var glugga-
laus veggurinn, er að honum sneri, og ekki annað þar til
tilbreytingar en fáein framskot og eitthvað af sprungum
og kjallaraglufum; og virtist ekki öðrum hent en köttum,
mörðum og náttuglum að kunna við sig í þeim skuggalegu
þrengslum.
Ljósgeisli frá ganginum smaug inn í stofuna; dyrnar
opnuðust, og imi gekk hin smávaxna ekkja og á eftir
henni dóttir hennar, sem hafði orðið að rífa sig á fætur
í snatri, til þess að aðstoða móður sína. Var hún nærri
því enn þá minni en mamma hennar, en sýndist hærri