Jörð - 01.08.1931, Blaðsíða 76

74
ANDREA DELFIN
[Jörð
vegna fínlegs vaxtarlags og æsku; göngulag hennar var
svo létt, að nærri því virtist hún svífa áfram; var hún í
andlitsfalli lifandi eftirmynd móður sinnar. öðru máli
var að gegna um svipinn; milli brúna frú Gíóvönnu var
einhver ákefðai’- og eftirvæntingarsvipur, er vart virtist
hugsanlegt, að næði nokkuru sinni að rótgróa á skærri
brá Maríettu.
Það var eins og augu þessi hlytu ætíð að hlæja; munn-
urinn hlyti ávalt að vera aðeins opinn, til þess að ekki
stæði á því, að sérhver hnyttnishugmynd ætti greiðan
gang út undir bert loft. Það var verulega skrítið að sjá,
hvernig elskuleg framhleypni og furða, forvitni og gáski
börðust um yfirráð í ásjónu þessari. Um leið og hún gekk
inn, hallaði hún fléttumvöfðu höfði undir flatt, til að
skoða þenna nýja sambýlismann. Var ekki að sjá, að
sljákkaði neitt í glettni hennar við alvörusvip mannsins
og hærur.
»Mamma«, hvíslaði hún um leið og hún lét á borðið
stóran disk með sneið af svínslæri, brauði, nýjum fíkjum
og vínflösku; »skrítinn er hann í framan: eins og nýtt
hús á vetrardegi, með snjó á þakinu«.
»Þegi þú, skollatófa«, anzaði móðir hennar í skyndi.
»Hærur er ekkert að marka. Maðurinn er veikur, og þú
átt að bera virðingu fyrir honum, því að veikindi koma
þeysandi og fara vagandi, og hamingjan verndi þig og
mig — því að sjúklingar éta lítið, en sjúkdómar háma allt
í sig. Náðu bara svolitlu vatni — því, sem við eigum eft-
ir. I fyrramálið verðum við að fara út og kaupa meira.
Sko! nú situr hann þarna, eins og runninn sé á hann
blundur. Hann er þreyttur eftir ferðalagið, og þú ert
þreytt af að vera kyi. Margt er manna bölið«.
Á meðan þær hvísluðu þessu á milli sín, hafði aðkomu-
maður setið út við gluggann með hönd undir kinn. Er
hann nú leit upp, var eins og hann tæki varla eftir ungl-
ingsstúlkunni, er beygði kné fyrir honum.
»Gerið svo vel að fá yður matarbita, herra Andrea«,
sagði ekkjan. »Sá, sem ekki borðar á kvöldin, dreymir
sultardrauma. Sjáið þér bara! Fíkjurnar eru glænýjar,