Jörð - 01.08.1931, Qupperneq 80

78
ANDREA DELFÍN
tJör6
Einmitt, herra minn; en ég hefi séð hann, og hina aum-
ingjans mennina líka; og öllum ber saman um, að hann
s.é sómamaður og hverjum manni lærðari og hafi nótt
sem nýtan dag rýnt í forna og hýja sögu Feneyja, og sé
ekki ókunnugri lögunum en skolli hænsnakofunum. En
ekki þyrfti annað en að sjá hann ganga yfir stræti eða
standa á torgi með vinum sínum og halla sér svona upp að
súlu og lygna augunum, til þess að fullvissa sig um, að
hann var »burgeis« frá fjaðraskúfnum niður að skó-
spennunum; og að það, sem hann talaði og aðhafðist gegn
Dulardóminum, var ekki almúgans vegna, heldur vegna
höfðingjanna sjálfra. En kindinni stendur rétt á sama,
herra Delfín, hvort úlfurinn étur hana eða rífur hana í
sig. »Er haukur og gleða höggvast, á hænan frið sem
snöggvast«. Skoðið þér til! Þess vegna glotti almúginn,^
þegar Dulardóminum voru staðfest öll hans réttindi, og
hann ekki fremur en áður neinum skyldugur um reikn-
ingskap utan Drottni á efsta degi og samvizku sinni dag
hvern. Af hverju hundraði, sem lesið hafa síðustu Maríu-
bænina sína á Orfanósíkinu, eru níu tugirnir höfðingja-
fólk, en einn tugurinn af almúganum. En setjum nú svo,
að lögbrjóta skyldi dæma í ráðinu mikla — þvílík þó end-
emi! Það væri að hafa böðlana átta hundruð í stað
þriggja«.
Það var eins og aðkomumaður ætlaði að svara ein-
hverju; en varð aðeins stuttur hlátur úr því, og tók hús-
móðirin það sem samþykki. Á meðan kom Maríetta aftur
inn með vatnsfat í hendi og reykelsisker, en glóandi dust-
hrúgan á því sendi remmi-ilm framan í hana, svo að hún
hóstaði og rausaði og nuddaði á sér augun með skringi-
legu látbragði. Bar hún reykelsiskerið smáum skrefum
meðfram veggjunum fjórum, sem voru krökkir af flugum
og mývargi.
»Sneypist þið burt, vargarnir ykkar«, kvað hún.
»Mannæturnar ykkar, sem eruð verri en læknar og lög-
fræðingar. Þið látið eins og ykkur langi til að gæða ykk-
ur á fíkjum og kýpurvíni í nótt, en hugsið gott til glóð-
arinnar að bora eftir blóði á andlitinu á höfðingsmannin-