Jörð - 01.08.1931, Qupperneq 82

80 ANDREA DELFÍN [JörÖ
ið; — en gesturinn einmani virtist hvorki heyra þetta né
sjá; brann þó eldur úr augum hans.
Er klukkan í kirkjuturni í grenndinni sló ellefu, stóð
hann loks á fætur og litaðist um eins og annars hugar.
Uppi undir loftinu teygðu reykelsisskýin sig í gráleitum
flyksum, en ósinn af kertinu sameinaðist skýjunum hið
efra. Andrea opnaði gluggann að síkinu, til 'að endurnýja
loftið. Sá hann þá ljós í glugganum beint á móti, aftan
við hvít gluggatjöld, sem voru hálfdregin fyrir. En í bil-
inu sá hann stúlku, sem sat við borð með fat fyrir framan
sig og hámaði í sig leyfar af stórri skorpusteik; staklc
hún bitunum upp í sig með fingrunum,- en saup öðru
hvoru á krystallsflösku. Léttúðarsvipur var á andlitinu
án þess þó, að hún væri beinlínis frekjuleg; komin var
hún af unglingsárum. Vart varð tilgerðar í kæruleysis-
legum klæðaburði hennar og hálfleystu hári', en fór henni
þó ekki sem verst. Hún hlaut að hafa orðið þess vör fyrir
nokkru, að nýr leigjandi var kominn í herbergið á móti;
en enda þótt hún sæi hann nú við gluggann, hélt hún á-
fram í mestu makindum að raða í sig, en veifaði þó til
ílöskunni, er hún drakk úr, líkt og hún væri að skála. Er
öllu var lokið, setti hún tóma fatið til hliðar, færði borð-
ið með lampanum á, svo að öll birtan féll á spegil á bak-
vegg herbergisins, og tók nú frammi fyrir speglinum að
reyna á sig hrúgu af grímubúningum, hvern af öðrum, er
lágu í margbreytilegum ruglingi á hægindastól; sneri
hún baki að manninum í glugganum, en þeim mun betur
gat hann séð spegilmynd hennar. Svo var að sjá sem hún
skemmti sér vel við þetta; a. m. k. kinkaði hún einstak-
lega vinsamlega kolli að myndinni af sér, hló'til sín, svo
að skein í tennurnar milli rjóðra vara; setti á sig hetju-
svip eða munarblíðan; en jafnframt gaut hún augunum
út undan sér til áhorfandans í speglinum. Er nú hin
dimma mannsmynd hinumegin lét ekkert á sér bæra, og
ekkert bólaði á eftirvæntri viðurkenningu, varð hún ó-
þolinmóð og bjóst til úrslitasnerru. Batt hún um höfuð
sér stórum, rauðum vefjarhetti, sem prýddur var glitr-
andi djásni og hegrafjöður. Rauði liturinn átti engan veg-