Prestafélagsritið - 01.01.1933, Blaðsíða 64
58
Olfert Ricard:
Prestnfélagsritió.
mikið hjá honum. Enn í dag sé ég hann greinilega í
huga mér, þennan ljiífmannlega, gamla mann, sem virt-
ist biðja alla afsökunar á því að hann væri til, enda þótl
við kæmumst öll i gott skap, jafnskjótt og hann kom
inn úr dyrunum; hann har það svo utan á sér, hve góð-
ur liann var, að það var ekki annað hægt en vera góður
af þvi einu að líta á hann. Fyrripart einn um tíuleytið
kemur hann til okkar og höfðum við þá lokið við af-
greiðslu feiknamikillar sendingar með morgunpóstinum.
\rið ætluðum að fá okkur eitt eða tvö glös af öli og þótti
okkur við liafa unnið fyrir því. Þá mætti ég honum í
stiganum; hann nemur staðar og spyr mig, hvort við
hefðum nokkuð handa honum að gera í dag.
„Komið þér eftir hálftíma", segi ég, „ég ætla hérna
yí'ir um til þess að fá mér ölglas með nokkrum góðum
vinum mínum; ef til vill má bjóða yður með“. „Nei
þakka yður fyrir“, segir hann, „ég drekk aldrei öl, en
hejTÍð þér“, bætir liann við og stingur hendinni í brjóst-
vasa sinn, „bíðið þér andartak! Eg hef hérna ofurlitla
bók, sem mér þætti vænt um, að þér vilduð lesa. Ég
hef borgað þessar bækur úr eigin vasa og er þess vegna
tregur til að gefa þær öðrum en þeim, sem vilja i raun og
veru lesa þær, en það viljð þér vissulega gera?“. Það
var eitthvað svo fallegt við hann, bros hans og það, hve
eðlilega og ánægjulega hann sagði þetta, að jeg gat ekki
annað en svarað á þessa leið: „Já, ef ég get gert yður
ánægju með því“.
Ég tók við bókinni og leit á nafnið. Hún hét „Drykkju-
skapur“.
Andartaki seinna var ég kominn inn í kaffihúsið, þar
sem vinir mínir biðu nú eftir mér. Ég sagði frá þessu,
sem síðast hafði komið fyrir mig, og vakti það all-mikla
kæti, og var það ákveðið, að ég skyldi lesa þarna upp-
liátt eitthvað úr bókinni. Glösin voru fyllt á ný i tilefni
af þvi, og ég stóð við það, sem ég hafði lofað. Ég las
litlu bókina. Við skemtum okkur svo við það að ræða